Τα
περισσότερα τα έκανε, από άπειρη
συμπόνια προς τα πλάσματά Του. Όταν στο δρόμο έβλεπε τυφλούς, παράλυτους,
λεπρούς και Του φώναζαν για βοήθεια, δεν τους προσπερνούσε, τους θεράπευε. Όταν
στο χώρο, όπου δίδασκε, έφερναν ασθενείς, ακόμα κι από τη σκεπή (παράλυτο
Καπερναούμ), πάλι τους θεράπευε.
Ο Χριστός προσπαθούσε πρώτα να θεραπεύσει
την ψυχή του αρρώστου και μετά το σώμα. Σ’ άλλους έλεγε «μην
αμαρτάνεις πλέον», και σε άλλους «η πίστη σου σε έσωσε». Στον
παράλυτο της Βηθεσδά, που έγινε καλά και σήκωσε και το κρεβάτι του, του είπε: «μην
αμαρτάνεις στο εξής, για να μη σου συμβεί τίποτε χειρότερο» (Ιωάν.
5,14).
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2015/10/blog-post_99.html
