ΛΟΓΟΣ
ΤΕΤΑΡΤΟΣ
(Διά
τήν μακαρίαν καί ἀείμνηστον
ὑπακοήν)
1.
Προχωρώντας
πρός
τά
ἐμπρός
ὁ
λόγος
ἔφθασε
ὁμαλά
καί
κανονικά
στούς
πύκτας
καί
ἀθλητάς
τοῦ
Χριστοῦ.
Διότι
ὅπως
πρίν
ἀπό
τόν
καρπό
ἀναφαίνεται
τό
ἄνθος,
ἔτσι
καί
πρίν
ἀπό
τήν
ὑπακοή
προηγεῖται
ἡ
ξενιτεία,
εἴτε
τοῦ
σώματος
εἴτε
τοῦ
θελήματος.
Μέ
τίς
δύο
αὐτές
ἀρετές,
ὡσαν
μέ
χρυσές
πτέρυγες
ἀνέρχεται
ἄκοπα
στόν
οὐρανό
ἡ
ὁσία
ψυχή.
Ἴσως
μάλιστα
γι᾿
αὐτό
κάποιος
πνευματοφόρος
ἄνθρωπος
νά
ἔψαλλε:
«Τίς
δώσει
μοι
πτέρυγας
ὡσεί
περιστερᾶς,
καί
πετασθήσομαι»–
μέ
τήν
πρᾶξι
– «καί
καταπαύσω»–
μέ
τήν
θεωρία
καί
τήν
ταπείνωσι;1.
2.
Ἄν
συμφωνῆτε
καί
σεῖς,
δέν
πρέπει
οὔτε
τό
ἐξωτερικό
σχῆμα
τῶν
ἀνδρείων
αὐτῶν
πολεμιστῶν
νά
παραβλέψωμε
καί
νά
μή
τό
παρουσιάσωμε
μέ
πλήρη
περιγραφή.