Ἀπόσπασμα
ἀπό τό
βιβλίο:
“Ὁ
Γέροντάς
μου
Ἰωσήφ
ὁ
ἡσυχαστής
καί
σπηλαιώτης”
Γέροντος
Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου
Ὅταν
ἤμουν
ἀρχάριος,
εἶχα ἕναν ἐγωϊσμό πάνω ἀπό τό κεφάλι
μου. Νόμιζα ὅτι κάτι ἤμουν! ἐπειδή σάν
παιδί ζοῦσα ζωή προσεκτική καί εἶχα
μητέρα ἀσκήτρια. Ὁ κόσμος, πού δέν ξέρει
νά ἐκτιμᾶ τήν πραγματική πνευματική
κατάστασι, ἔλεγε πάρα πολλά ἐπαινετικά
λόγια καί μέ θεωροῦσε ἁγιασμένο παιδί
κι᾿ ἐγώ φούσκωνα τόσο πολύ, πού νόμιζα
ὅτι εἶχα φθάσει μέχρι τρίτου οὐρανοῦ.
Οἱ ἔπαινοι μοῦ ἔκαναν κακό χωρίς νά
τό καταλαβαίνω. Κόλλησα τό μικρόβιο καί
δηλητηριάσθηκα ἀπό τήν ὑπερηφάνεια
καί τήν κενοδοξία.
Ὅμως
οἱ διόπτρες τοῦ Γέροντος, πού ἤξεραν
καλά νά βλέπουν τά πράγματα ὅπως ἔχουν,
εἴδαν τί θεριό ὑπῆρχε μέσα μου καί
βάλθηκε νά τό σκοτώσῃ! Πῆρε λοιπόν, τό
μαχαίρι τῆς πειθαρχίας κι᾿ ἀρχισε νά
ἀνοίγῃ τόν δρόμο τῆς ταπεινώσεως. Ὅλος
σχεδόν ὁ χρόνος τῆς ὑποταγῆς μου δέν
ἦταν τίποτε ἄλλο παρά μία σκέτη παιδεία.
Ἔπεσα σέ καθηγητή, σέ ἐπιστήμονα. Μέ
ψυχολόγησε πέρα ὥς πέρα καί ἀπό τήν
πρώτη ἡμέρα ἄρχισε τήν θεραπεία τῆς
ψυχῆς μου. Καί δέν μέ ἄφηνε σέ χλωρό
κλαρί!
