Δια
την λύπην που έχεις εις την ψυχήν σου ένεκεν των αμαρτιών, καλόν είναι
και ωφέλιμον. Μόνον όταν σε οδηγή εις την απόγνωσιν, τότε είναι καθαρώς
δαιμονικόν. Αμέσως να στρέφεσαι προς την ελπίδα και να λέγης: «Εφ’ όσον
μετανοώ δι’ όλα, ελπίζω ότι όλα μου είναι συγκεχωρημένα. Δεν υπάρχει
αμάρτημα νικών την ευσπλαχνίαν του Θεού.
Όσον μεγάλα και αν είναι τα αμαρτήματα, αφού προσεγγίσουν τη
μετανοία, διελύθησαν. Ω βάθος ταπεινώσεως, ανεξικακίας και ευσπλαχνίας
του Κυρίου».
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2015/08/blog-post_39.html#more