“ΑΝΩ
ΣΧΩΜΕΝ
ΤΑΣ
ΚΑΡΔΙΑΣ”
ἐκφωνεῖ
ὁ
ἱερεύς.
Καί
ὁ
λαός
ἀπαντᾶ:
“Ἔχομεν
πρός
τόν
Κύριον”.
Σ᾿
αὐτόν
ἀκριβῶς
τόν
δραματικό
διάλογο
ζοῦμε
πνευματικά
τό
γεγονός
τῆς
Μεταμορφώσεως.
Ἁρπάζεται
ὁ
νοῦς,
ἁρπάζεται
ἡ
καρδιά,
ἁρπάζεται
ὅλος
ὁ
ἄνθρωπος
καί
μεταμορφώνεται.
Μόνο
μεταμορφωμένη
ἐν
Πνεύματι
Ἁγίῳ
ἀπό
τήν
τριαδική
ἀποστολική
εὐλογία,
πού
προηγήθηκε,
μπορεῖ
ἡ
ψυχή
ν᾿
ἀνέλθη
“εἰς
ὄρος
ὑψηλόν”1,
ἀπό
ὅπου
θά
θεωρήση
καί
θά
ἀπολαύση
τήν
δεσποτική
καί
ἀθάνατη
Τράπεζα
τῆς
Αἰωνίου
Ζωῆς.
Καί
πιό
ἁπλᾶ:
Στό
θαῦμα
τῆς
λειτουργικῆς
μεταμορφώσεως,
μέ
τό
“ἄνω
σχῶμεν
τάς
καρδίας”,
ἡ
παντοδύναμος
τριαδική
Χάρις
τοῦ
Χριστοῦ
μᾶς
ἁρπάζει
μέσα
ἀπό
τόν
Ναό,
ὅπου
ἐκκλησιαζόμεθα,
καί
μᾶς
“ἀναφέρει”,
μᾶς
ἀνεβάζει
δηλαδή,
στό
ὑψηλό
ὄρος
τῆς
Ἀγάπης
τοῦ
Θεοῦ
Πατρός,
ὅπου
καί
ὁ
Θρόνος
τῆς
θείας
Μεγαλωσύνης
Του!
Κι
ἐκεῖ
τελεσιουργεῖται
τό
μυστήριο
τῆς
Κοινωνίας
τοῦ
ἁγίου
Πνεύματος.