Orthodox Divine Liturgy-Cherubic Hymn.Χερουβικός Ύμνος

https://www.youtube.com/watch?v=AD44-ZoAkG8

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΧΑΡΤΑΚΙ

Ένα μοναχός, που ζούσε σε κοινοβιακό μοναστήρι, πολεμούνταν από τους λογισμούς αναχωρήσεως από το κοινόβιο. Μία μέρα πήρε ένα χαρτί και κάθησε και έγραψε σ’ αυτό όλες τις αιτίες για τις οποίες οι λογισμοί του έλεγαν να φύγ

Αφού τις απαρίθμησε όλες, από κάτω έγραψε και μία ερώτηση, που την απηύθυνε στον εαυτό του: «Τα υπομένεις όλα;». Τέλος, σαν απάντηση στην ερώτηση αυτή έγραψε:"Εις το όνομα Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού, ναι, θα τα υπομένω!" . Κι αφού τύλιξε το χαρτί, το έδεσε στη ζώνη του.

Όταν λοιπόν κάποια από τις αιτίες εκείνες του ερχόταν στο μυαλό και τον ενοχλούσαν οι λογισμοί της αναχωρήσεως από το κοινόβιο, εκείνος έτρεχε, πήγαινε ιδιαιτέρως, έβγαζε το χαρτί από τη ζώνη του και το διάβαζε. Κι όταν έφθανε στη φράση «Εις το όνομα του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού θα υπομένω..», απευθυνόταν στον εαυτό του και έλεγε: «Πρόσεξε ταλαίπωρε, γιατί δεν συμφώνησες με άνθρωπο αλλά με τον Θεό», και αμέσως ησύχαζε. Έτσι έκανε ο μοναχός αυτό όσες φορές κάποια αιτία δημιουργούσε στην ψυχή του ταραχή, και παρέμενε ατάραχος.

Όταν οι άλλοι μοναχοί αντιλήφθηκαν αυτό που κάνει ο αδελφός και πως ζει ειρηνικά διαβάζοντας εκείνο το χαρτί, ενώ αυτοί πολλές φορές εξ αιτίας του πειρασμού ταράζονταν, τον φθόνησαν και τον μίσησαν. Πήγαν όλοι μαζί στον ηγούμενο και του είπαν:

- Αββά, ο αδελφός αυτός είναι γόης και στη ζώνη του κρύβει μαγικά. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να μείνουμε μαζί του. Ή θα διώξεις αυτόν από εδώ, ή εμάς.

Ο ηγούμενος, χωρίς να αγνοήσει την ενέδρα του εχθρού, γιατί γνώριζε την ταπείνωση και την ευλάβεια του μοναχού, τους λέει:

- Πηγαίνετε να προσευχηθείτε και θα προσεύχομαι και εγώ, και μετά από τρεις ημέρες θα σας απαντήσω.

Τη νύχτα, ενώ ο μοναχός κοιμόταν, πηγαίνει ο ηγούμενος με προσοχή, του λύνει τη ζώνη, και αφού διάβασε το χαρτί του φόρεσε πάλι την ζώνη και έφυγε. Όταν πέρασαν οι τρεις ημέρες, ήλθαν οι μοναχοί στον ηγούμενο, για να μάθουν την απάντησή του. Ο ηγούμενος καλεί τον αδελφό και του λέει:

- Γιατί σκανδαλίζεις τους αδελφούς;

Ο αδελφός πέφτει κάτω στο έδαφος και λέγει:

- Αββά, αμάρτησα, συχώρεσέ με, και να προσεύχεσαι για εμένα.

Ο αββάς τότε, απευθύνεται στους αδελφούς.

- Τι είπατε γι’ αυτόν;

Εκείνοι αποκρίνονται:

- Ότι είναι μάγος, και έχει τα μαγικά σύνεργα στη ζώνη του.

- Βγάλτε λοιπόν από τη ζώνη του τα μαγικά σύνεργα, του λέγει ο αββάς.

Εκείνοι όρμησαν να του λύσουν τη ζώνη, μα εκείνος δεν τους άφηνε.

- Κόψτε την, πρόσταξε ο ηγούμενος.

Όταν την έκοψαν, βρήκαν το «μαγικό χαρτί». Ο ηγούμενος δίνει τότε το χαρτί σε έναν από τους διακόνους, προστάζοντάς τον ν’ ανέβη σε ένα ψηλό μέρος και από εκεί να το διαβάσει. Και τούτο για να ντροπιαστεί περισσότερο ο πονηρός διάβολος, που έσπειρε στις ψυχές των αδελφών αυτή τη διαβολή.

Μόλις οι αδελφοί άκουσαν αυτά που έγραφε το χαρτί, και μάλιστα την τελευταία φράση, «Εις το όνομα του Χριστού θα τα υπομένω όλα», δεν ήξεραν απ’ την ντροπή τους τι να κάνουν. Έβαλαν μετάνοια στον ηγούμενο και του είπαν:

- Αββά, αμαρτήσαμε!

- Μη βάζετε μετάνοια σε εμένα, τους λέει ο ηγούμενος, αλλά στο Θεό και στον αδελφό που κατηγορήσατε, για να σας συγχωρέσει.

Πράγματι, έτσι έκαναν. Τότε ο αββάς λέει στον αδελφό:

- Ας προσευχηθούμε, αδελφέ στο Θεό να τους συγχωρέσει.

Και προσευχήθηκαν γι’ αυτούς.

Πηγή: Ι.Ν. Αγίων Χαραλάμπους & Αντωνίου Κρύα Ιτεών Πατρών: Το Μαγικό Χαρτάκι

  http://agiosharalabos.blogspot.com/2014/05/blog-post_16.html#ixzz31xar3DUv

 http://neaskiti.gr/C58FF64D.el.aspx

ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ - St. SPYRIDON (Κύπρος - Κων/πολη - Κέρκυρα)

Ουκρανικό ντοκιμαντέρ, γυρισμένο το 2009, αφιέρωση στον εκ Τριμυθούντος Άγιο Σπυρίδωνα τον Θαυματουργό, προστάτη της νήσου Κερκύρας και του κόσμου όλου.

Γέροντας Παϊσιος

ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑ-ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ-PLAYLIST

9'Π.ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ ' ΜΝ..ΘΑΝΑΤΟΥ,ΥΠΑΚΟΗ,ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ'

Ὁ Ἃγιος Πορφύριος λέει τήν εὐχή τού Ἰησοῦ

Μονή Σπηλαίων του Πσκώφ

Παραγωγή: Αρχιμ. Τύχων Σεβκούνωφ, ηγούμενος της Ιεράς Μονής της Υπαπαντής στο Σρέτενσκι της Μόσχας.

Κύριος Ἰησοῦς Χριστός

  Ἐπισκεφθεῖτε τό κανάλι μέ τίς ὁμιλίες τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου κάνοντας κλίκ ἐπάνω στό:

Κύριος Ἰησοῦς Χριστός

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

Ω! χάρις, χάρις! Έλα και σε μας, έλα γρήγορα, έλα. Πόσον αλλάζει ο άνθρωπος, πώς μεταβάλλεται, πώς γίνεται ο ταλαίπωρος άνθρωπος όταν τον επισκιάσει η θεία χάρις! Αυτή η θεία χάρις  έκανε τους μάρτυρας όχι μόνον να μην αισθάνονται τους πόνους του μαρτυρίου των, αλλά και να χαίρονται που μαρτυρούν διά τον Χριστόν. «Ένεκα Σου θανατούμεθα όλην την ημέραν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής» (Ψαλμ. 43, 23). Άλλο να αισθάνεσαι και άλλο να διαβάζεις ή να ομιλείς περί θείας χάριτος.
 http://www.gerontiko.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=52&Itemid=95

Ὁ πόλεμος κατά τῶν παθῶν

«Ἄν ὁ ἄνθρωπος ρίξη τό βάρος ἐπάνω του, βρίσκει ἀνάπαυσι. Τήν στιγμή πού θά τό ρίξη στόν ἄλλον, θά βρῆ ταραχή μέσα του».

Μέγας Ἀντώνιος

ΟΜΙΛΙΑ Ι΄

Εὐλογημένα μου παιδιά,

Λέγουν οἱ πατέρες ὅτι ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μπλεγμένη μέ τίς ρίζες τῶν παθῶν, πού εἶναι ἀκανθώδεις, καί τήν ἔχουν «γαντζώσει» γιά τά καλά. Μόλις λοιπόν, ἐπιχειρήση ὁ ἄνθρωπος μέ τήν φώτισι τοῦ Θεοῦ νά ξερριζώση ἕνα πάθος (οὐσιαστικά νά μεταμορφώση ἕνα πάθος), νά ἀρχίση νά βγάζη τά ριζίδια, νά τά πιάνη μέ τήν τσιμπίδα καί νά τά τραβάη, ξερριζώνοντας τό πάθος σκίζει καί τήν καρδιά! Σχιζόμενη δέ ἡ καρδιά βγάζει αἷμα καί πονάει. Ἄν δέν κάνη ὁ ἄνθρωπος ὑπομονή στόν πόνο, σταματάει ἐκεῖ καί ἐγκαταλείπει τόν ἀγῶνα καί μένει ἐμπαθής καί ἁμαρτωλός. Ἄν ὅμως κάνη ὑπομονή στόν πόνο, τήν βγάζει τή ρίζα τοῦ πάθους καί ἀπαλλάσσεται.

Γι᾿ αὐτό καί οἱ ἅγιοι πατέρες μέ τήν ἄσκησί τους, μέ τήν φώτισι τοῦ Θεοῦ, μέ τήν προσευχή κ.λ.π. ἀγωνίστηκαν καί πίεσαν τόν ἑαυτό τους καί ξερρίζωσαν σιγά -σιγά τίς ριζίτσες τῶν παθῶν· μία – μία τίς ἔβγαλαν καί ἔφθασαν στήν ἀπάθεια.

Καί μετά δέν ἐπολεμοῦντο οὔτε ἀπό ὑπερηφάνεια, οὔτε ἀπό κενοδοξία, οὔτε ἀπό φθόνο, οὔτε ἀπό λογισμούς βρώμικους, οὔτε ἀπό μῖσος κ.ἄ.

Μέ τή ματιά ἑνός Ἁγίου..

" Όλη μου η ευτυχία ή η δυστυχία εξαρτάται από τους λογισμούς μου και από τις διαθέσεις της καρδιάς μου. Αν οι λογισμοί κι οι διαθέσεις μου είναι σύμφωνα με την αλήθεια του Θεού, με το θέλημά Του, τότε είμαι αναπαυμένος, γεμάτος θείο φως, χαρά κι ευλογία. Αν όχι, τότε είμαι ανήσυχος, γεμάτος με πνευματικό και ψυχοφθόρο σκότος, νιώθω να με βαραίνει η απόγνωση. Αν μεταβάλλω τελείως τους απατηλούς κι ακάθαρτους λογισμούς και τις διαθέσεις της καρδιάς μου και τους κάνω αληθινούς και θεάρεστους, τότε αποκτώ πάλι ανάπαυση κι ευλογία.
Ο πλησίον μου είναι μια ύπαρξη με ίσα δικαιώματα μαζί μου. Είναι ένας άνθρωπος σαν και μένα, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού. Κι αφού είναι σαν και μένα, πρέπει να τον αγαπώ όπως αγαπώ και τον εαυτό μου. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ΄ 39). Πρέπει να τον φροντίζω και να τον προσέχω όπως προσέχω τη σάρκα και το αίμα μου, να του φέρομαι στοργικά, ευγενικά, καλοσυνάτα, να του συγχωρώ τις αστοχίες όπως θα συγχωρούσα και τις δικές μου, όπως θα ‘θελα να συγχωρήσουν κι οι άλλοι τα σφάλματά μου και να μου φέρονται με συγκατάβαση. Δηλαδή, όπως θα ‘θελα οι άλλοι άνθρωποι να μην παρατηρούν τα λάθη μου, σαν να μην υπάρχουν, ή να τα αγνοούν με ευγένεια, με καλοσύνη και μεγαλοψυχία, το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ στον αδελφό μου.
Ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την ευλογία και την πνευματική ευφροσύνη που απολαμβάνουμε με την προσευχή και την άσκηση της αρετής. Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορεί να κατανοήσει τι ευλογία και ποια μακαριότητα μάς περιμένει στον άλλο κόσμο. Δε γνωρίζει τίποτα υψηλότερο από την επίγεια σαρκική χαρά. Τις μέλλουσες ευλογίες τις λογαριάζει φαντασίες. Ο πνευματικός άνθρωπος όμως γνωρίζει εμπειρικά την ευλογία που νιώθει η ενάρετη ψυχή, γιατί η καρδιά του προγεύεται από τώρα τη μέλλουσα μακαριότητα.
Όσο περισσότερο προοδεύει στην πνευματική ζωή ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο πνευματοποιείται. Αρχίζει σιγά σιγά να βλέπει παντού το Θεό, την ύπαρξη της δύναμής Του σε όλα τα πράγματα. Βλέπει παντού και πάντα τον εαυτό του να κατοικεί στο Θεό, να εξαρτάται απ’ Αυτόν ακόμα και στα πιο παραμικρά πράγματα. Αντίθετα, όσο περισσότερο ο άνθρωπος είναι δοσμένος στο σαρκικό τρόπο ζωής, τόσο περισσότερο σαρκικός γίνεται. Δε βλέπει παντού το Θεό. Δεν Τον βλέπει ούτε και στα πιο θαυμαστά επιτεύγματα της θείας Του δύναμης. Το μόνο που βλέπει παντού είναι σάρκα και ύλη. Στα δικά του μάτια ο Θεός δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά. (πρβλ. Ψαλμ. 35: 2). ".
.......Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

http://agiosmgefiras.blogspot.gr/2014/06/blog-post_1551.html 

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014/07/blog-post_3678.html#more

Ποτέ νά μή χορταίνεις ἐπικαλούμενος τόν Ἰησοῦ!

Με άλλο τρόπο δεν μπορεί ο άνθρωπος να φυλάξει την πρώτη και μεγάλη εντολή, δηλαδή το «να αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη τη ψυχή σου και με όλη τη δύναμή σου και με όλη τη διάνοιά σου», καθώς μας προστάξει ο Κύριος (Λουκ. 3, 27), παρά με το μέσον της νοεράς προσευχής.

Νοερά και καρδιακή προσευχή, κατά τους Αγίους Πατέρες που ονομάζονται Νηπτικοί, είναι κυρίως το να συμμαζεύει ο άνθρωπος το νου του μέσα στην καρδιά του, και χωρίς να λαλεί με το στόμα, αλλά μόνο με τον «ενδιάθετο λόγο», ο οποίος λαλείται μέσα στην καρδιά, να λέγει τη σύντομη αυτή και μονολόγιστη προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», κρατώντας και λίγο την αναπνοή.

Έτσι μέσα στα ίδια τα βάθη της καρδιάς του επικαλείται το πανάγιο όνομα του Κυρίου, ζητεί με επιμονή το έλεός Του προσέχοντας αποκλειστικά και μόνο στα λόγια της προσευχής και τίποτε άλλο δεν δέχεται ούτε από μέσα ούτε απ’ έξω, διατηρώντας τη διάνοιά του εντελώς ασχημάτιστη, χωρίς καμία εικόνα. Την δε αφορμή και το περιεχόμενο αυτής της εργασίας την πήραν όσοι ασχολούνται μ’ αυτήν από την ίδια τη διδασκαλία του Κυρίου, ο οποίος σε κάποιο σημείο λέγει: «Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας» (Λουκ. 17, 21), και σε κάποιο άλλο: «Υποκριτή, καθάρισε πρώτα το εσωτερικό του ποτηριού και του πίατου, για να γίνει και το εξωτερικό καθαρό» (Ματθ. 23, 26).

Και ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους: «γι’ αυτό γονατίζω, μπροστά στον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και παρακαλώ να ενισχύει πλουσιοπάροχα και δυναμικά με το Πνεύμα του, τον εσωτερικό σας άνθρωπο, να κατοικήσει ο Χριστός στις καρδιές σας με την πίστη» (Εφεσ. 3, 14).

Τί σαφέστερο θα μπορούσε να υπάρχει από αυτή τη μαρτυρία; Ότι τούτο είναι απαραίτητο, το διδάσκει το Πνεύμα το Άγιο σε κάθε ευσεβή και σε μύριες όσες άλλες σελίδες της Νέας Γραφής, όπως μπορούν να διαπιστώσουν όσοι τις ερευνούν προσεκτικά.

Από αυτή την πνευματική και επιστημονική εργασία, όταν συνοδεύεται από την όσο το δυνατόν ακριβέστερη πραγματοποίηση των αρετών, από την θέρμη που δημιουργείται στη καρδιά και από την πνευματική ενέργεια που ακολουθεί την επίκληση του Παναγίου ονόματος, καταστρέφονται τα πάθη ο νους και η καρδιά σιγά-σιγά καθαρίζονται και ενώνονται μεταξύ τους, όποτε οι σωστικές εντολές κατορθώνονται ευκολότερα… Και για να ειπώ με συντομία, με αυτόν τον τρόπο μπορούμε γρηγορότερα να επανέλθουμε στην τελεία χάρη του Πνεύματος που μας δόθηκε στην αρχή, η οποία υπάρχει μέσα μας, άλλα σαν την σπίθα που κρύβεται στη στάχτη έχει καταχωθεί κι αυτή μέσα στα πάθη, και να την δούμε να λάμπει δυνατά και να φωτίζει το νου μας και στη συνέχεια να τελειωθούμε και να θεοθούμε με τον κατάλληλο τρόπο.

Εάν δε κάποτε μερικοί ξέφυγαν λίγο, τί το θαυμαστό; Αυτό το έπαθαν τις περισσότερες φορές από οίηση, όπως λέγει ο Σιναΐτης Γρηγόριος. Εγώ νομίζω ότι το κύριο αίτιο της παρεκτροπής τους είναι το ότι δεν ακολούθησαν με ακρίβεια τη διδασκαλία των Πατέρων για την εργασία αύτη· δεν ευθύνεται η ίδια η εργασία, για όνομα του Θεού.

Επειδή αυτή είναι αγία και με αυτήν παρακαλούμε να απαλλαγούμε από όλη την πλάνη· επειδή και η εντολή του Θεού η οποία οδηγεί στη ζωή, όπως λέει ο Παύλος, «βρέθηκε να κοστίσει σε μερικούς τον θάνατο, αυτό όμως δεν έγινε εξαιτίας της εντολής. Και πώς να γίνει, αφού αυτή είναι αγία και δίκαιη και αληθινή;» (Ρωμ. 7, 10-12). Αλλά έγινε εξαιτίας της μοχθηρίας εκείνων που την έπραξαν κάτω από την κυριαρχία της αμαρτίας. Τί λοιπόν να κάνουμε; Να καταδικάσουμε τη θεία εντολή για την αμαρτία μερικών; Και να παραμελήσουμε μία τέτοια σωτηριώδη εργασία εξαιτίας της παρεκκλίσεως μερικών; Με κανένα τρόπο. Ούτε εκείνη, ούτε αυτή. Αλλά μάλλον έχοντας θάρρος σ’ Εκείνον που είπε «Εγώ είμαι ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14, 6) με πολλή ταπεινοφροσύνη και πενθική διάθεση ας επιχειρήσουμε το έργο. Γιατί όταν κάποιος είναι απαλλαγμένος από την οίηση και την ανθρωπαρέσκεια, ακόμη κι αν ολόκληρη η στρατιά των δαιμόνων συγκρουστεί μαζί του, ούτε να τον πλησιάσει δεν θα μπορέσει, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων.

Ο Ιησούς ας είναι το γλυκό μελέτημα της καρδίας σου· ο Ιησούς ας είναι το εντρύφημα της γλώσσας σου· ο Ιησούς ας είναι η αναπνοή σου· και ποτέ να μη χορταίνεις επικαλούμενος τον Ιησού. Διότι από αυτή τη συνεχή και γλυκύτατη μνήμη του Ιησού θα φυτευτούν, θα αυξηθούν και θα γίνουν μεγάλα δένδρα στη καρδιά σου οι τρεις μεγάλες εκείνες και θεολογικές αρετές: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Η ψυχή η οποία αγαπά τον Ιησού, επειδή ο Ιησούς είναι στους ουρανούς και δεν είναι ορατός, ώστε να τον βλέπει και να τον απολαμβάνει, με άλλο τρόπο δεν μπορεί να παρηγορεί την αγάπη της προς Αυτόν παρεκτός με την συνεχή ενθύμηση του αγίου Του ονόματος, με το να βοά πάντοτε με αγάπη και δάκρυα και πόνο καρδιάς: Ιησού μου, Ιησού μου αγαπημένε!

πηγή: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη, «Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος

 http://agiosmgefiras.blogspot.gr/2014/06/blog-post_6051.html

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014/07/blog-post_3151.html#more

Γέρων Ἀμβρόσιος Λαζάρης: «Μήν κρίνεις»

Γέρων Ἀμβρόσιος Λαζάρης: «Μήν κρίνεις»

  Γιατί δεν πρέπει να κρίνουμε…

-Γέροντα, λέγονται κάποιες φορές ιστορίες δυσάρεστες για μερικούς μοναχούς στο Άγιον Όρος. Τι γνώμη έχεις;
-Παιδί μου, οι μοναχοί είναι άνθρωποι. Υπάρχουν και καλοί και κακοί. 

Εμείς θα έχουμε πυξίδα στη ζωή μας τους καλούς, σαν τον Γέροντα Παΐσιο, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Γέροντα Ιάκωβο. Δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε κανέναν, ούτε τους κακούς. Μπορεί ένας αμαρτωλός να πει αύριο ένα «ήμαρτον» και να τον συγχωρήσει ο Θεός και να πάει πιο γρήγορα στον Παράδεισο από σένα. Γι’ αυτό, μην κρίνεις.

  eikonografies.gr
 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014/07/blog-post_15.html#more

Ο παπάς, ο άθεος ναυτικός αδελφός του και η ψυχή της παπαδοπούλας!!!

Ο παπάς, ο άθεος ναυτικός αδελφός του και η ψυχή της παπαδοπούλας!!!

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. 


Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μού ’στειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τ’ όνειρο έσβησε…

Ο ιερέας, όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τ’ όνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: “- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τό ’φερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τ’ άκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τό ’πα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μού ’στειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…


- “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”, ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

Πηγή:  ahdoni.gr 

http://agios-dimitrios.blogspot.gr

 http://panagiaalexiotissa.blogspot.com/2013/07/blog-post_422.html#ixzz37QsLf53h

Περί κενοδοξίας καί ἄλλων πνευματικῶν θεμάτων-Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

Ὅλα γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ-Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

Όταν γλυκαθεί η καρδιά

 

Εάν ο άνθρωπος συνηθίσει να λέει κάθε μέρα, έστω από λίγο, όσο μπορεί,αλλά κάθε μέρα την ευχή,η καρδιά του σιγά –σιγά γλυκαίνεται και περιμένει πότε θα έρθει εκείνη η ώρα.

Και όταν γλυκαθεί η καρδιά, από μόνος του κανείς ζητάει περισσότερο.

Μακαριστός Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης
http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1404552783.html

Γέροντας Παΐσιος: Με τη γκρίνια είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του!

Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πως μπορείς να την αποφύγεις;
Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει. Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάει πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού.
Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις «πάλι βρέχει», αρχίζει: «Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία». Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις «ε, δεν έβρεξε και πολύ», λέει: «Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος...». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!
Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού. Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. «Θα κάνω ότι προλάβω», έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός» και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες «πώς τα πας;», «άστα, μην τα ρωτάς» , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός», όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε. Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;
Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.
Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» Γέροντος Παισιου Αγιορείτου, Λόγοι Δ΄
  http://www.agiooros.net/index.php/news-63/pneymatika-mhnymata/947-gerontas-paisios-me-ti-grinia

Γέροντας Ἀρσένιος Σπηλαιώτης: Ὁ πειρασμός οὔτε τρίχα δέν θά μᾶς πειράζει, ἄν δέν ἔχει τήν ἄδεια ἀπό πάνω

- Παππού, βοήθησέ με.

- Τι έχεις, παιδί μου; μωρέ πολύ τρομαγμένος φαίνεσαι.

- Ε, να Γέροντα^. ο πειρασμός δεν με αφήνει ήσυχο. Και στον ύπνο, αλλά και φανερά ξύπνιο με πολεμά. Στον ύπνο φωνές, απειλές. Στην αγρυπνία το ίδιο. Μόλις αρχίσω τον κανόνα μου χτυπά την πόρτα, ακούω άγριες φωνές, απειλές. Από τον φόβο μου τρέμω σαν ψάρι. Πού να πάω να γλυτώσω!

- Μωρέ, εσύ μεγάλος αγωνιστής είσαι. Σε κατάλαβε ο σατανάς και γελά μαζί σου. Όταν λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ο πειρασμός κατακαίεται, μόνο που ακούει το όνομα του Χριστού. Πάση θυσία μηχανεύεται να μας καταφέρει να σιωπήσουμε. Βάζει μέριμνες, ιδέες, περισπασμούς, και ό,τι άλλο φανταστείς. Μόνον ευχή να μη λέμε. Εσένα σε βρήκε δειλό. Σου λέει^. ή σταματάς την ευχήν ή μπαίνω να σε σκοτώσω. Εσύ… το΄ χαψες. Βρε μην τον φοβάσαι^. είναι ψεύτης.

Ούτε τρίχα δεν θα μας πειράζει αν δεν έχει την άδειαν από πάνω. Ο Θεός τον αφήνει για να σε γυμνάσει. Εμάς με τον Γέροντα (τον συνασκητή του Ιωσήφ τον Ησυχαστή και Σπηλαιώτη) μας έκαμε άλλα γυμνάσια ανώτερα. Μέχρι κι ξύλο φάγαμε απ΄ αυτόν τον καταραμένον. Όμως, εμείς δεν είμασταν δειλοί όπως εσύ. Όταν ερχόταν ο πειρασμός, εμείς ελέγαμε την ευχή με όλην μας την ψυχή. Εδίναμεν όλον τον εαυτόν μας στον Θεόν. Η ευχή έτρεχε γρήγορα αλλά και καθαρά. Ο νους μας κολλούσε στο νόημα της ευχής. Κολλούσαμε στην προσευχή, στον Χριστό μας. Ερχόταν μέσα μας γαλήνη, χαρά, δάκρυα. Και τότε… ο πειρασμός άφαντος. Του λέγαμε και ευχαριστώ.

ΠΗΓΗ : ΙΩΣΗΦ Μ.Δ., Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1886 – 1983), ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, 2008, σ. 104 κ.ε,

http://tribonio.blogspot.gr

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2014/06/4969.html 

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014/0/blogpost_3038.html#more

Πατερικές διδαχές περί της ειρήνης του Θεού

 Πατερικές διδαχές περί της ειρήνης του Θεού

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἑρμηνεύοντας τό 
Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ 
Θωμᾶ, λέγει: «Ὅταν οἱ ἄνθρωποι χάνουν τήν ἐσωτερική εἰρήνη τους κι οἱ ἐπίγειες μέριμνες τούς γονατίζουν, λένε εἰρήνη ὑμῖν, ἀλλά προσφέρουν κάτι, πού οἱ ἴδιοι δέν ἔχουν. Ὁ χαιρετισμός αὐτός οὔτε τήν δική τους εἰρήνη μπορεῖ νά αὐξήσει οὔτε τήν εἰρήνη ἐκείνων στούς ὁποίους ἀπευθύνονται. Ὁ χαιρετισμός τοῦ Χριστοῦ ὅμως εἶναι διαφορετικός. Ἐκεῖνος δίνει αὐτό, πού πραγματικά ἔχει. Ἡ δική Του εἰρήνη εἶναι τοῦ Νικητῆ, πού ἡ νίκη Του εἶναι πλήρης, ὁλοκληρωτική. Ἡ εἰρήνη Του ἑπομένως εἶναι χαρά, θάρρος, ὑγεία, εἰρήνη καί δύναμη. Δέ δίνει τήν εἰρήνη Του ὅπως κάνει ὁ κόσμος. Δέν τή δίνει ἁπλά μέ τά χείλη Του, ἀλλά μέ τήν ἴδια τήν ψυχή Του, μέ ὅλη Του τήν καρδιά καί τό νοῦ, ὅπως ἡ ἀγάπη δίνεται στήν ἀγάπη. Χαρίζοντάς τους τήν εἰρήνη Του, τούς μεταγγίζει μέ ἕνα μυστηριώδη τρόπο τήν ὕπαρξή Του. Τέτοια εἰρήνη σηματοδοτεῖ τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου»1.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στήν ὁμιλία του, Στήν κατά σάρκα γέννηση τοῦ Κυρίου, σημειώνει: «Ἄς εἰρηνεύουμε πρός τόν Θεό, ἐκτελώντας τά ἀρεστά σ’ αὐτόν, σωφρονώντας, λέγοντας τήν ἀλήθεια, πράττοντας τά δίκαια, “ἐπιδιδόμενοι μέ ἐπιμονή σέ προσ ευχές καί δεήσεις”, καί “ὑμνώντας καί ψάλλοντας μέ τίς καρδιές μας” καί ὄχι μόνο μέ τά χείλη. Ἄς εἰρηνεύομε μέ τούς ἑαυτούς μας ὑποτάσσοντας τή σάρκα στό πνεῦμα καί προτιμώντας τόν συνειδητό τρόπο ζωῆς καί ἔχοντας τόν μέσα μας κόσμο τῶν λογισμῶν νά κινεῖται μέ τρόπο κόσμιο καί σεμνό, γιατί ἔτσι θά διαλύσομε τήν μέσα μας πραγματική ἐμφύλια στάση. Ἄς εἰρηνεύσομε μεταξύ μας “ἀνεχόμενοι ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί συγχωρώντας ὁποιαδήποτε μομφή τυχόν ἔχει κανείς, ὅπως καί ὁ Χριστός μᾶς συγχώρεσε” καί δείχνοντας τό ἔλεος ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλο μέ τήν ἀγάπη μεταξύ μας»2.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος σχετικά μέ τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, λέγει: «Ἡ κορυφή τῶν εὐχαρίστων πραγμάτων εἶναι ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία ὅταν λείπει δέν ἀφήνει νά ὑπάρξει τίποτε ἀπό ὅσα φέρνουν τήν εὐθυμία. Γιατί ὁ πόλεμος σβήνει τήν εἰρήνη. Εἶναι κοντά στό Θεό καί τό θεῖον ὅσοι δέχονται καί ἐπιδιώκουν τό ἀγαθό τῆς εἰρήνης, καί ἀντιθέτως, φαίνονται νά μισοῦν τήν βία. Τίποτε δέν εἶναι ἴσο πρός τήν εἰρήνη καί τήν συμφωνία. Ἀληθινή εἰρήνη εἶναι ἡ εἰρήνη πρός τόν Θεό. Γιατί κανένα ὄφελος δέν ὑπάρχει σέ μᾶς, ἄν πρός ὅλους μέν εἴμαστε εἰρηνικοί, μέ δέ τόν Θεό πολεμοῦμε, ὅπως καί καθόλου δέν μᾶς βλάπτει, ἄν ἀπό ὅλους πολεμούμεθα, ὅμως εἴμαστε εἰρηνικοί μέ τόν Θεό. Ἄν κάποιος εἶναι δυνατόν νά ἀπολαμβάνει τήν εἰρήνη, πού δίνει ὁ Θεός, τότε δέν ἔχει ἀνάγκη κανενός ἀγαθοῦ ἄλλου. Ἡ ἀπό τόν Χριστό προερχομένη εἰρήνη εἶναι βέβαια, ἀκίνητη, σταθερή, μόνιμη, ἀθάνατη, αἰώνια. Γι᾽ αὐτό καί δέν ὑπάρχει ὅριο τῆς εἰρήνης του, ἐπειδή εἶναι ὑπερκόσμιο δῶρο. Γιατί, ἄν ἦταν ἀπό τόν κόσμο, στή σύσταση τοῦ κόσμου θά εἶχε συναριθμηθεῖ. Τώρα ὅμως ὅποιος δεχθεῖ τήν εἰρήνη αὐτή καί τήν φυλάξει, αἰωνίως θά συμβιώσει μέ τά καλά αὐτῆς τῆς εἰρήνης»3.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἑρμηνεύοντας τό «καί ὑποδησάμενοι τούς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης», γράφει: «Τρίτο ὅπλο στόν πνευματικό ἀγώνα, εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης. Στόν πόλεμό μας μέ τά πνεύματα τοῦ κακοῦ, εἶναι ἀπαραίτητο τό εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης. Γιατί μέ τό Ἅγιο Εὐαγγέλιό Του ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μᾶς συμφιλίωσε “μετά τοῦ Θεοῦ”, συγχωρώντας τίς ἁμαρτίες μας, καί μᾶς δίδαξε τήν σωστή εἰρήνη. Ἡ δίκαιη εἰρήνη εἶναι ἡ ζωή στήν δικαιοσύνη καί στήν ἁγιότητα τῆς ἀλήθειας. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή εἰρήνη καί μέ τόν Θεό καί μέ τούς ἀνθρώπους. Καί ἡ ἅγια καί δίκαιη ζωή βρίσκεται στόν ἀδιάκοπο ἀγώνα, πού διεξάγεται μέ τίς ἁμαρτίες… Ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποίησε τήν λέξη εἰρήνη, γιατί μνημόνευσε καί τήν λέξη πόλεμος. Τά εἶπε, γιά νά τονίσει ὅτι πρέπει νά ἔχετε εἰρήνη μεταξύ σας καί μέ τόν Κύριό σας καί νά διεξάγετε πόλεμο μέ τόν διάβολο καί μέ τίς δυνάμεις του»4.

Σημειώσεις:

1. Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς Ὁμιλίες Γ΄ Ἐπιμέλεια Πέτρου Μπότση σελ. 37.

2. Γρηγορίου Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. τόμ. 11 σελ. 475.

3. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Ἅπαντα τόμ. Ε΄ σελ. 378.

4. Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς Πρός Ἐφεσίους Ἐκδ. Ρηγοπούλου σελ. 

361.
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3216