Το όνομα Μακεδονία είναι ελληνικό
Δημοκρατία τοῦ Βαρδάρη (Vardarska Republika), Δημοκρατία τῶν Σκοπίων, Σλαβώνικη Δημοκρατία, Νότια Σερβία, Κάτω Σερβία, Κάτω Σλαβία, Σλαβία: Αὐτά εἶναι τά ὀνόματα, ἕνα ἀπό τά ὁποῖα, ὅποιο καί ἄν προτιμήσουν οἱ Σκοπιανοί, μπορεῖ νά προσδιορίσει τήν πραγματική καταγωγή τῶν Σλάβων τοῦ κρατιδίου τους. Τό ὄνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ πού ἐπιδιώκουν εἶναι κλοπή ξένου ὀνόματος. Τό ὄνομα εἶναι Ἑλληνικό.
Ὡς τώρα οἱ περισσότεροι, ὄχι μόνο ἀπό τούς ξένους, ἰδίως Σλάβους ἐπιστήμονες, ἀλλά καί ἀπό τούς Ἕλληνες, καί ἰδιαίτερα ἀπό τούς Διπλωμάτες, τούς Νομικούς, πού δέν εἶναι γλωσσολόγοι ἤ ἱστορικοί, ἀλλά καί ἀπό τούς διάφορους ἐρασιτέχνες (πού καλοῦνται σέ τηλεοπτικές ἐμφανίσεις ἤ σέ Σωματεῖα νά ὁμιλοῦν ἐπί παντός ἐπιστητοῦ), δέν ἦταν ἐνημερωμένοι καί εἶχαν ἄγνοια γιά τό ποιό ἀκριβῶς ποσοστό ἀπό τήν περιοχή τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας βρέθηκε στήν κυριαρχία τῆς Ἑλλάδας καί τῶν δύο Βορείων γειτόνων της μετά τούς Βαλκανικούς πολέμους τοῦ 1912–1913 καί τόν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1919). Ἡ γνώση ὅτι μέ τή Συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου ἀπό τά τουρκοκρατούμενα ἐδάφη στή Χερσόνησο τοῦ Αἵμου μοιράστηκαν ἐδάφη τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας, τῆς Ἑλληνικῆς αὐτῆς περιοχῆς ἀπό ἀρχαιοτήτων χρόνων, εἶναι ἐσφαλμένη.
Στή Συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου (1913) τονίζει ἡ ἱστορικός–καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων κ. Μαρία Μυσταζοπούλου–Πελεκίδου, στήν ἐργασία της: Τό Μακεδονικό ζήτημα (μέ τρεῖς ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις), ἀπό τά τουρκοκρατούμενα ἐδάφη τῆς περιοχῆς αὐτῆς τῆς Βαλκανικῆς Χερσονήσου δέν ἔγινε διανομή ἐδαφῶν τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας, ἀλλά ἐδαφῶν τῶν τουρκικῶν βιλαετίων, ὅπως τῆς Θεσσαλονίκης, τοῦ Μοναστηρίου καί τοῦ Κοσσόβου (ἤ Σκοπίων). Πουθενά στό κείμενο τῆς Συνθήκης αὐτῆς δέ γίνεται λόγος γιά διανομή ἐδαφῶν τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας, γράφει ἡ κ. Πελεκίδου.
Δημοκρατία τοῦ Βαρδάρη (Vardarska Republika), Δημοκρατία τῶν Σκοπίων, Σλαβώνικη Δημοκρατία, Νότια Σερβία, Κάτω Σερβία, Κάτω Σλαβία, Σλαβία: Αὐτά εἶναι τά ὀνόματα, ἕνα ἀπό τά ὁποῖα, ὅποιο καί ἄν προτιμήσουν οἱ Σκοπιανοί, μπορεῖ νά προσδιορίσει τήν πραγματική καταγωγή τῶν Σλάβων τοῦ κρατιδίου τους. Τό ὄνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ πού ἐπιδιώκουν εἶναι κλοπή ξένου ὀνόματος. Τό ὄνομα εἶναι Ἑλληνικό.
Ὡς τώρα οἱ περισσότεροι, ὄχι μόνο ἀπό τούς ξένους, ἰδίως Σλάβους ἐπιστήμονες, ἀλλά καί ἀπό τούς Ἕλληνες, καί ἰδιαίτερα ἀπό τούς Διπλωμάτες, τούς Νομικούς, πού δέν εἶναι γλωσσολόγοι ἤ ἱστορικοί, ἀλλά καί ἀπό τούς διάφορους ἐρασιτέχνες (πού καλοῦνται σέ τηλεοπτικές ἐμφανίσεις ἤ σέ Σωματεῖα νά ὁμιλοῦν ἐπί παντός ἐπιστητοῦ), δέν ἦταν ἐνημερωμένοι καί εἶχαν ἄγνοια γιά τό ποιό ἀκριβῶς ποσοστό ἀπό τήν περιοχή τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας βρέθηκε στήν κυριαρχία τῆς Ἑλλάδας καί τῶν δύο Βορείων γειτόνων της μετά τούς Βαλκανικούς πολέμους τοῦ 1912–1913 καί τόν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1919). Ἡ γνώση ὅτι μέ τή Συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου ἀπό τά τουρκοκρατούμενα ἐδάφη στή Χερσόνησο τοῦ Αἵμου μοιράστηκαν ἐδάφη τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας, τῆς Ἑλληνικῆς αὐτῆς περιοχῆς ἀπό ἀρχαιοτήτων χρόνων, εἶναι ἐσφαλμένη.
Στή Συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου (1913) τονίζει ἡ ἱστορικός–καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων κ. Μαρία Μυσταζοπούλου–Πελεκίδου, στήν ἐργασία της: Τό Μακεδονικό ζήτημα (μέ τρεῖς ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις), ἀπό τά τουρκοκρατούμενα ἐδάφη τῆς περιοχῆς αὐτῆς τῆς Βαλκανικῆς Χερσονήσου δέν ἔγινε διανομή ἐδαφῶν τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας, ἀλλά ἐδαφῶν τῶν τουρκικῶν βιλαετίων, ὅπως τῆς Θεσσαλονίκης, τοῦ Μοναστηρίου καί τοῦ Κοσσόβου (ἤ Σκοπίων). Πουθενά στό κείμενο τῆς Συνθήκης αὐτῆς δέ γίνεται λόγος γιά διανομή ἐδαφῶν τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας, γράφει ἡ κ. Πελεκίδου.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/