Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος
μέρος ε΄ «Ἡ κόλασις»
Ἐδιηγήθη στούς ἐπισκέπτες της μία μοναχή.
Οἱ
γονεῖς μου ἦσαν δύο πολύ ἀντίθετοι χαρακτῆρες καί ἔζησαν τήν ζωή τους
πολύ διαφορετικά. Ὁ πατέρας μου ἦταν ὁλιγομίλητος, ἐσωστρεφής, καί
πάντοτε ἄρρωστος. Τόν θυμᾶμαι πολύ καλά. Πάντοτε ξαπλωμένος στό
κρεββάτι, ἄρρωστος. Ὅταν ἦταν καλά ἐπέβλεπε στήν καλλιέργεια τῶν
κτημάτων μας καί πάλι ξαπλωνόταν στό κρεββάτι. Ἡ τύχητοῦ
πῆγε κόντρα καί στόν θάνατο. Ὅταν πέθανε ἔπιασε μιά καταρρακτώδης
βροχή. Τρεῖς μέρες καί τρεῖς νύχτες ἦταν τό λείψανο στό σπίτι μας. Τέλος
μέ πολύ δυσκολία τό θάψαμε. Ἡ μητέρα μου ἦταν ἕνας πολύ διαφορετικός
ἄνθρωπος. Εὔσαρκη, ζωηρή, ὑγιής, κοινωνική, χαρούμενη. Γύριζε ἀργά τή
νύχτα στό σπίτι, ἀπό τά γλέντια καί τίς διασκεδάσεις. Ὅταν πέθανε ὁ
πατέρας μου, τότε τό κακό παραέγινε. Ἡ ἁμαρτωλή της ζωή δέν εἶχε ὅριο.
Θυμᾶμαι πολύ καλά καί τό θάνατό της. Ἦταν μιά ἡλιόλουστη ἀνοιξιάτικη
ἡμέρα. Οἱ φίλοι της τῆς ἔκαμαν μιά πολυτελῆ κηδεία. Ὅταν γύρισα ἀπό τό κοιμητήριο σκέφθηκα. Ποίου τήν ζωή νά μιμηθῶ; Σέ ποίου τά ἴχνη νά βαδίσω;
Τοῦ πατέρα ἤ τῆς μητέρας;
Ἔτσι
ὅπως ἤμουν ξαπλωμένη στό κρεββάτι καί σκεφτόμουνα, μέ πῆρε ἐλαφρός
ὕπνος. Ἦλθε ὁ ἄγγελλος μου μέ χτύπησε στόν ὦμο, καί μοῦ εἶπε. Θέλεις νά
δῆς τόν πατέρα σου, καί τή μητέρα σου; Ἀκολούθησέ με.
