Θά πρέπει νά σημειωθεί ότι τά παρεκκλήσια καί οι μικρές εκκλησίες του χωριού τής Γαλατίας δέν ήταν βεβαίως στό στύλ τής βασιλικής ή, όπως συνηθιζόταν, φτιαγμένες από πέτρα. Ήταν γενικά από ξύλο, καί οι εικόνες τους ήταν ζωγραφισμένες σέ ξύλα καί κρέμονταν στούς τοίχους.
Η πιο λεπτομερής αναφορά σέ αυτές τίς εικόνες σέ ταμπλώ τού 6ου
αιώνα βρίσκεται στό έργο τού Αγ. Γρηγορίου Ή Δόξα των Μαρτύρων (κεφ.
22), όπου διαβάζουμε, στήν διήγηση γιά τόν Εβραίο πού έκλεψε μία εικόνα
καί τήν τρύπησε, τα παρακάτω, τά οποια είναι επίσης μία εντυπωσιακή
μαρτυρία γιά την αληθινά Ορθόδοξη στάση τής Εκκλησίας τής Γαλατίας αυτόν
τον καιρό, σε άντίθεση μέ τό εικονοκλαστικό συναίσθημα, πού κατέλαβε
μέρος τής Γαλατίας (καθώς επίσης καί τής Χριστιανικής Ανατολής) στόν αιώνα
τού Καρλομάγνου. Αυτά είναι τά λόγια του Αγ. Γρηγορίου: «Ή πίστη, πού
έχει παραμείνει αγνή ανάμεσα μας μέχρι σήμερα, μας προκαλεί να αγαπούμε
τόν Χριστό μέ τέτοια αγάπη, ώστε οί πιστοί πού τηρούν τόν νόμο του
χαραγμένο στις καρδιές τους επιθυμούν να έχουν καί τήν ζωγραφισμένη του
εικόνα, σε ανάμνηση τής χάριτός Του, σε ορατά ξύλα τά όποια κρεμούν
στούς ναούς καί στά σπίτια τους...
Ένας Εβραίος, ο οποιος έβλεπε συχνά σε έναν ναό μία εικόνα
αυτού του είδους, ζωγραφισμένη επάνω σε ξύλο, ακουμπισμένη στόν τοίχο,
είπε στόν εαυτό του:
