Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
«Ἡ ἀγάπη πάντα ὑπομένει» (Α΄Κορ.
Ιγ΄ : 4). Αὐτό σημαίνει πώς ἡ ἀγάπη ποτέ δέν τιμωρεῖ ἀμέσως ἐκεῖνον πού
ἁμαρτάνει, ἀλλά ὑπομένει καρτερικά τήν πτώση του, τόν διδάσκει καί τόν
διορθώνει. Ἡ φύση τῆς κακίας, ἀντίθετα, εἶναι νά λειτουργεῖ
ἀνταγωνιστικά, νά τόν τιμωρήσει ἀμέσως καί αὐστηρότατα, νά τόν κάνει
δυστυχή. Εἶναι ἐκπληκτικό τό πόσο κακοί καί ἀνυπόμονοι εἴμαστε! Ὅταν
ἁμαρτάνει ὁ ἀδελφός μας δέ λυπόμαστε γιά τήν ἁμαρτία του, δέν κλαῖμε ἀπό
συμπάθεια κι ἀδελφική ἀγάπη γιά τή θελημένη παραφροσύνη του, γιά τό
πάθος του. Ἀντίθετα, τόν περιφρονοῦμε γιά τήν ἁμαρτία του, κακιώνουμε
μαζί του. Καί μπορεῖ ταυτόχρονα νά ἤμαστε κι ἐμεῖς στή θέση του, νά
ἤμαστε ἔνοχοι γιά τά ἴδια παραπτώματα μ᾿ αὐτόν καί νά μᾶς εἶχαν
συγχωρέσει οἱ ἄλλοι. Ἴσως μέ τήν ἐπιείκεια καί τή συγκατάβαση τῶν
ἀνωτέρων μας νά διορθώσαμε κάπως τά σφάλματά μας, τά πάθη καί τήν κακία
μας καί νά γίναμε καλλίτεροι. Ἄν τυχαίνει ἀκόμα καί τώρα νά εἴμαστε
ἔνοχοι γιά τά ἴδια παραπτώματα, ἀλλ᾿ ἴσως ὄχι τόσο σοβαρά ὅσο ἐκεῖνα τοῦ
ἀδελφοῦ μας, σημαίνει πώς εἴμαστε κι ἐμεῖς ὑπεύθυνοι γι᾿ αὐτόν. Πῶς
λοιπόν μποροῦμε νά μήν εἴμαστε ἐπιεικεῖς στούς ἀδελφούς μας πού
σφάλλουν;
