Ὁ Θεὸς δὲν θέλει τίτλους… Μὲ τὶς ἀρετὲς βαδίζουμε κοντά Του. Ἡ ἀνάγκη γιὰ ψυχικὸ ξεκούρασμα κοντὰ σὲ ἅγιες μορφὲς μὲ ἔφερε πρὶν δώδεκα χρόνια κοντά του. Ἕνα παλιὸ πνευματικό του παιδὶ μὲ σύστησε στὸ μακαριστὸν Γέροντα.
– Γέροντα, τοῦ εἶπε, σοῦ ἔφερα τὴ γυμνασιάρχη μου.
Ἀντέδρασα χωρὶς νὰ τὸ θέλω.
Παράξενο. Ὁ Γέροντας εὐχαριστήθηκε. Γύρισε καὶ μὲ κοίταξε βαθιὰ στὰ μάτια καὶ γέλασε σὰν μικρὸ ἀθῶο παιδί.
– Αὐτὸ ποὺ εἶπες, εἶναι σωστό, εἶπε. Ἡ Μαρία δὲν καταλαβαίνει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν τὰ θέλει αὐτά. Μὲ τὶς ἀρετὲς βαδίζουμε κοντά Του.
Κάθισα δίπλα του. Ἄνοιξα τὴν καρδιά μου κι ἐκεῖνος ἄκουγε. Εἶχα τὴν
αἴσθηση ὅτι προσευχόταν, ἐνῶ συγχρόνως μετροῦσε τὸν σφυγμό μου. Πῆρα τὴν
ἅγια εὐχή του καὶ ἔφυγα ἀπὸ κοντά του μὲ δάκρυα στὰ μάτια.
Ξαναπῆγα πολλὲς φορὲς κοντὰ στὸν Γέροντα. Κι ἔτρεχα ἐκεῖ νὰ βρῶ γαλήνη
καὶ βοήθεια σ’ ὅλες τὶς δυσκολίες ποὺ συναντοῦσα. Εἶχα πάντα τὴ σιγουριὰ
πὼς ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς του ἦταν τόση, ποὺ ὁ Θεὸς ἔκανε ὅ,τι τοῦ
ζητοῦσε.
Πῆρα μετάθεση γιὰ τὴν Ἀμαλιάδα, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἔστελναν τὸν ἄνδρα
μου λόγω προαγωγῆς σὲ γυμνασιάρχη σ’ ἕνα ἄλλο χωριὸ τῆς Πελοποννήσου.
Τὴν ὥρα ποὺ τὰ παιδιά μου δὲν μποροῦσαν νὰ μετακινηθοῦν, γιατὶ φοιτοῦσαν
σὲ σχολεῖα ποὺ δὲν ὑπῆρχαν ἀντίστοιχα στὴν ἐπαρχία. Πῆγα λυπημένη στὸν
Γέροντα. Συμμετεῖχε ὁλόψυχα στὰ προβλήματά μου. Τὰ ἔκανε δικά του.
