Ὁ
Γέρων Ἰάκωβος Τσαλίκης
Ἡ
μητέρα μου ἔκανε μετάνοιες, δεήσεις,
προσευχές, νηστεῖες. Ἔτσι γιατρευόμασταν
τότε. Ἀπό μικρό, μέ εἶχε μάθει ἡ μανούλα
μου νά τηρῶ τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας,
νηστεῖες, μετάνοιες. Μικρό παιδάκι,
ἄνοιγα (τήν πόρτα) χωρίς νά μέ
παίρνουν εἴδηση στίς 12 μέ 1 (ἡ ὥρα) τό
βράβυ καί πήγαινα στήν ἐρημιά. ( Ἄλλες
φορές) ἔκανα “Λειτουργίες” μέ
τά μικρά παιδάκια. Μέ φώναζαν: “ὁ
παπα-Ἰάκωβος”. Χαρά μου ἦταν νά πῶ
τό “Χριστός Ἀνέστη” καί νά ἠχήση
σ᾿ ὅλη τήν πλάση. Πήγαινα σέ ξωκκλήσια.
Ἄναβα τά καντήλια, τά περιποιόμουν,
σκούπιζα. Εἶδα τήν ἁγία Παρασκευή.
Ἤμουν ἁπλό παιδί. Οὔτε νερό δέν ἔπινα
χωρίς τήν εὐχή τῆς μητέρας μου. Πρίν
κοινωνήσω φίλαγα τό χέρι τοῦ πατέρα,
τῆς μητέρας, (καί σάν στρατιώτης)
τοῦ Διοικητοῦ μου. “Τίμα τόν πατέρα
σου καί τήν μητέρα σου”.
»Ὅταν
ἤμουν νέος, ἔκανα τόσες... μετάνοιες,
ποτέ δέν τίς μετροῦσα. Τώρα πού γέρασα
ἔχω καρδιά, ζάλη, πόνους στά πόδια, στά
χέρια... Ὅμως, λέω:
“ Ἄς
πεθάνω ἐκεῖ ( στόν ἀγῶνα)”».
«Μικρός
ἤμουν εὐσεβής»
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
