Ἕνα ὡραῖο ὅραμα ἑνὸς ἁπλοῦ καὶ ταπεινοῦ Μοναχοῦ
Τὴν ἐποχὴ τῆς ἡγουμενείας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου ζοῦσε στὴν Ἱερὰ
Μονὴ Γρηγορίου ἕνας ἐξαιρετικὸς Μοναχός, ὁ π. Γελάσιος, πολὺ ἁπλὸς καὶ
ταπεινός.
Ὁ π. Ἀθανάσιος ἔνιωθε ὑπερβολικὰ εὐχαριστημένος ἀπὸ τὴν διαγωγὴ αὐτοῦ
τοῦ ὑποτακτικοῦ του. Ὄχι μόνο γιατὶ ἐκτελοῦσε ὁλοπρόθυμα τὰ μοναχικά του
καθήκοντα, ἀλλὰ καὶ γιατὶ εἶχε εὐθύτητα καρδίας.
Ὁταν συνωμιλοῦσαν μαζί, τοῦ παρουσίαζε τὸ κάθε τὶ μὲ ἀπονήρευτο τρόπο. Ὁ
ψυχικός του κόσμος ἔμοιαζε μὲ ὁλό- ϊσιο δρόμο ποὺ ἀγνοοῦσε τοὺς
ἑλιγμούς, τὶς στροφὲς καὶ τὶς διακλαδώσεις. Τὸν διέκρινε δηλαδή, γιὰ νὰ
χρησιμοποιήσουμε τὴν πατερικὴ φράσι, τὸ «ἀνόθευτον ἦθος» καὶ ἡ
«ἀποίκιλος ἁπλότης».
Σὲ τέτοιες ψυχὲς εὔκολα κλίνουν οἱ οὐρανοί, καὶ τὰ παραπετάσματα μεταξὺ ἐπιγείων καὶ ἐπουρανίων εὔκολα παραμερίζονται.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
