Δεκαεννέα ετών ήμουν, ενθυμούμαι, όταν επήρα τον δρόμο για το Περιβόλι
της Παναγίας μας, το Άγιο Όρος. Τον δρόμο αυτόν προς τον Μοναχικό βίον
μου τον υπέδειξε ή ενάρετος και φιλομόναχος μητέρα μου - νυν Μοναχή
Θεοφανώ.
Εις τα πρώτα έτη της δυστυχίας της Κατοχής, όταν είχα διακόψει χάριν
εργασίας το Γυμνάσιο, ήλθε σε μίαν από τις δύο εκκλησίες των
Παλαιοημερολογιτών εις τον Βόλο ένας ιερομόναχος Αγιορείτης ως
εφημέριος.
Αυτός ήταν καλογέρι του Γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστού,
καθώς τον έλεγε. Αυτός ο Αγιορείτης ιερομόναχος στάθηκε δι' εμένα
εκείνον τον καιρόν πολύτιμος σύμβουλος και βοηθός εις την πνευματική μου
πορεία. Τον έκαμα Πνευματικόν και με τις διηγήσεις του και τις
συμβουλές του εις ολίγον καιρόν άρχισα να αισθάνομαι την καρδίαν μου να
ξεμακραίνει από τον κόσμον και να προσκολλάται προς το Άγιο Όρος.
Μάλιστα, όταν μου μιλούσε δια την ζωήν του Γέροντος Ιωσήφ, κάτι εφλέγετο
μέσα μου, και διάπυρος εγένετο ή ευχή και ο ποδός μου, πότε να τον
γνωρίσω.
Όταν ήλθε πλέον ή ώρα -Σεπτεμβρίου είκοσι έξι 1947-ένα καραβάκι μας
έφερνε αργά-αργά ένα πρωινό από τον κόσμον προς το αγιώνυμο Όρος ωσάν να
ειπεί κανείς από την όχθη τον πρόσκαιρου προς την αντίπερα της
αιωνιότητας.
Εις την σκάλα της Αγίας Άννης περίμενε ένα σεβάσμιον Γεροντάκι, ο Γέρο- Αρσένιος.
