Παπαχαράλαμπος
Διονυσιάτης
Ἀφοῦ
ἀκροαζόταν ὁ Γέροντας τόν ἐξομολογούμενον,
δέν ἀρκεῖτο μόνο στήν ἄφεσιν. «Ἔκκλινον
ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν», λέγει
ὁ Δαυΐδ (Ψαλμ. Λγ΄:
15, Α΄ Πέτρ. Γ΄ : 11). Ἀμέσως μετά τήν
ἄφεσιν ἀκολουθοῦσεν ἡ ἀνάλογη συνταγή
καί τά φάρμακα. Στούς ἐγγάμους ἔριχνε
τό βάρος στήν ἁρμονικήν συμβίωσιν, τήν
καλήν ἀνατροφήν τῶν παιδιῶν, τακτικήν
ἐξομολόγησιν, ἐκκλησιασμόν, Θ. Κοινωνίαν,
κατά δύναμιν νηστείαν κλπ. Ἦταν πολύ
αὐστηρός ὡς πρός τό ἔγκλημα τῶν
ἐκτρώσεων, τό ὁποῖο θεωροῦσε φόνον
ἐν ψυχρῶ, μάλιστα σέ ἀνυπεράσπιστα
πλάσματα. Ἀλλά καί τήν ἀποφυγήν τῆς
τεκνογονίας ἐπίσης τήν ἔκρινε ἁμάρτημα,
θεωρῶντας ἀνάξιους τῶν Θ. Μυστηρίων,
ὅσους ἀπέφευγαν τήν τεκνογονίαν μέ
τεχνητά μέσα. «Ὁ Θεός, ἔλεγε, ξέρει
πόσα θά δώση καί ὅσα δώσει ἔχει καί τήν
φροντίδα τους».
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
