Σκέφθηκα
σήμερα νά συζητήσουμε ἕνα θέμα πού ἔχει
σχέση μέ τίς θλίψεις, οἱ ὁποῖες ὑπάρχουν
στή ζωή μας. Ὅσο κανείς μεγαλώνει, ἀφήνει
τήν παιδική ἡλικία, πού εἶναι κάπως
ξέγνοιαστη καί περνάει στήν ἐφηβεία
καί στή νεότητα, βλέπει ὅτι ἡ ζωή αὐτή
ἔχει πολλές θλίψεις καί ἀναρωτιέται:
-
Γιατί νά ὑπάρχουν οἱ θλίψεις;
Γιατί
νά ὑπάρχουν ὅλα αὐτά τά ὁποῖα μᾶς
ἔρχονται ἀπ’ ἔξω καί μᾶς ταλαιπωροῦν
καί δεύτερον γιατί νά ὑπάρχουν οἱ
θλίψεις πού προξενοῦμε ἐμεῖς στόν
ἑαυτό μας ἑκούσια; Λόγου χάρη, ἡ νηστεία.
Εἶναι μία θλίψη. Ἤ γενικότερα ἡ ἄσκηση.
Ἄς δοῦμε λοιπόν τί λένε οἱ Πατέρες
πάνω σ’ αὐτό τό θέμα καί νομίζω θά
βοηθηθοῦμε.
Ἕνα
πρῶτο, πού λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ
Ὁμολογητής εἶναι ὅτι οἱ θλίψεις μᾶς
βοηθᾶνε νά καθαρισθοῦμε. Ἡ κακοπάθεια
(πού σημαίνει θλῖψις) εἴτε εἶναι
ἀκούσια, δέν τήν θέλουμε, δέν τήν
περιμένουμε, εἴτε εἶναι ἑκούσια, μαζί
μέ τήν ταπείνωση, ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπο
ἀπ’ ὅλα τά πάθη, ἀπ’ ὅλες τίς ἁμαρτίες
καί συνεχίζει ὁ ἅγιος Μάξιμος, ἡ μέν
κακοπάθεια ἀφαιρεῖ τά σωματικά, ἡ δέ
ταπείνωση τά ψυχικά πάθη.
