Ὁ δεύτερος τρόπος, μετά ἀπό
τόν ὀνειδισμό, πού ἐφαρμόζουν ὅσοι θέλουν νά πειράξουν τόν Χριστιανό, εἶναι
κάτι πιό δυναμικό: εἶναι ὁ διωγμός. Στεροῦν τήν ἐλευθερία, κακοποιοῦν
–ὅταν ἔχουμε πλέον προχωρημένες καταστάσεις, καί μάλιστα σ’ ἕνα ἄθεο
κράτος– στεροῦν τόν ἄνθρωπο ἀπό κοινωνικά ἀγαθά ἤ ὅ,τι ἄλλο...
Ὁ ὁμολογητής θεωρεῖται
κοινωνικά ἐπικίνδυνος. Πόσες φορές, σέ ἀνάλογα καθεστῶτα, οἱ ἄνθρωποι
αὐτοί δέν κλείστηκαν σέ ψυχιατρεῖα, ὡς κοινωνικῶς ἐπικίνδυνοι!
Ναί. Ὅλα αὐτά βέβαια ἀποτελοῦν ἕνα μαρτύριο.
Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι
ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἰδιαίτερη τάξη Ἁγίων πού λέγονται Ὁμολογητές. Ἔχουμε Ὁμολογητές καί Μάρτυρες. Ὁ Ὁμολογητής εἶναι ὁ Ἅγιος πού ὑπέστη διώξεις ἐπειδή ὁμολόγησε μέ
παρρησία τήν πίστη του στόν Χριστό. Παράδειγμα ἔχουμε τόν μέγα Ἀθανάσιο, πού
πολέμησε μέ σθένος τούς αἱρετικούς, ἰδιαίτερα τούς ὁπαδούς τοῦ Ἀρείου. Ὁ
Μάρτυρας εἶναι ὁ Ὁμολογητής πού ἐξαιτίας τῆς ὁμολογίας γιά τήν πίστη του στόν
Χριστό, ἔφθασε μαρτυρικά στόν θάνατο.