«Ἀπό τούς πολλούς πειρασμούς καί
τήν ὑπομονή σ’ αὐτούς γίνεται κάποιος ἔμπειρος καί γνωρίζει τήν ἀδυναμία του
καί τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ».
Οἱ πειρασμοί ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο, πού κάνει ὑπομονή σ’ αὐτούς, στήν ἀληθινή
αὐτογνωσία. Συμβάλλουν ἀποφασιστικά στό
νά συνειδητοποιήσῃ ὁ πιστός ἀφ΄ ἑνός τήν ἀσθένειά του καί ἀφ’ ἑτέρου τήν
παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Γράφει ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός στούς Λόγους
συνοπτικούς περί Πνευματικῆς γνώσεως: «Ἀπό
τούς πολλούς πειρασμούς καί τήν ὑπομονή σ’ αὐτούς γίνεται κάποιος ἔμπειρος καί
γνωρίζει τήν ἀδυναμία του καί τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ»[1].
Γνωρίζοντας ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του, τόν ὁποῖο μέχρι τότε δέν ἐγνώριζε
ἀληθινά, κατανοεῖ ὅτι ὑπάρχουν καί πολλά ἄλλα πού ἀγνοεῖ καί ἔτσι ταπεινοφρονεῖ.
Συνειδητοποιώντας ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος, παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ
Δαμασκηνός, τήν τρεπτότητά του, ποτέ δέν ἐπαίρεται γιά τίποτε.
Παραδέχεται ὅτι ὅ,τι
καλό ἔχει εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καί ὅ,τι κακό εἶναι δικό του. Ἔτσι στερεώνεται μέ
τήν εὐγνωμοσύνη στήν ἀγάπη πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί ἑδραιώνεται μέσα στό
σῶμα Του, τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Οἱ πειρασμοί, ἑπομένως, ὅταν γίνονται δεκτοί μέ χαρά καί ὄχι μέ
γογγυσμό, συμβάλλουν ἀποφασιστικά στό νά ἐνταχθῇ καί νά παραμείνῃ ὁ πιστός στήν Ἐκκλησία
διότι ὁδηγοῦν στήν ἀληθινή αὐτογνωσία,
πού εἶναι ἡ ἐπίγνωσι τῆς ἀδυναμίας καί τῆς
τρεπτότητάς του. Αὐτή ἡ ἐπίγνωσι διδάσκει ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός «γίνεται ταπεινώσεως πρόξενος»[2],
δηλαδή ὁδηγεῖ στήν γνήσια ταπεινοφροσύνη.
Ἡ συνειδητοποίησι πάλι ὅτι ὅλα τά καλά πού ἔχει ὁ πιστός πηγάζουν ἀπό τήν
Θεία δύναμη καί ἀγάπη προκαλεῖ τήν εὐγνωμοσύνη πρός τόν δωρεοδότη Θεό. Ἡ εὐγνωμοσύνη
πάλι ὁδηγεῖ στήν ἀγάπη καί τή λατρεία τοῦ Θεοῦ, καλλιεργεῖ τόν Θεῖο Ἔρωτα. Ἔτσι
ὁ ἄνθρωπος, ἐάν θέλῃ, καί κάνει ὑπομονή στούς πειρασμούς, ὁδηγεῖται δι’ αὐτῶν
στήν ἀληθινή αὐτογνωσία, στήν ἀληθινή ταπεινοφροσύνη, στήν αὔξησι τοῦ Θείου Ἔρωτα
καί στήν «ἔτι καί ἔτι» στενότερη καί θερμότερη σχέση του μέ τήν πηγή παντός ἀγαθοῦ,
τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
«Σ’ αὐτόν πού γνώρισε τόν ἑαυτό του» λέγει ἐπίσης ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ
Δαμασκηνός «τοῦ δίδεται ἡ γνῶσις τῶν
πάντων, καί αὐτός πού ὑποτάχθηκε στόν Θεό θά τοῦ ὑποταχθοῦν τά πάντα, ὅταν
βασιλεύσῃ ἡ ταπείνωσι σέ ὅλα τά μέλη του»[3].
Ἑπομένως ἡ ἀληθινή αὐτογνωσία ὁδηγεῖ στήν κατά χάριν παντογνωσία καί ἡ ὑποταγή κάποιου
στό Θεό ὁδηγεῖ στήν ὑποταγή τῶν πάντων σ’ αὐτόν.
Συμπερασματικά, ὁ ἄνθρωπος, πού ὑπομένει
μέ εὐγνωμοσύνη τούς πειρασμούς, αὐτός γνωρίζει ἀληθινά τήν ἀδυναμία του καί τήν
τρεπτότητά του. Φθάνει ἔτσι στήν ἀληθινή αὐτογνωσία, στήν γνήσια ταπεινοφροσύνη,
στήν κατά χάριν παντογνωσία, στό νά βασιλεύσῃ σέ ὅλην τήν κτίσι, στό νά ἀποκαταστήσει
ἐντός του τό «πρωτόκτιστο κάλλος» καί νά ἑνωθῇ διά τῆς Θείας ἀγάπης μέ τόν Θεό,
στόν Ὁποῖο πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις σύν τῷ Ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρί καί
τῷ Παναγίῳ καί Ἀγαθῷ καί Ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς
τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων Ἀμήν.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
