Κατά πρῶτον τό παιδί πρέπει νά ἐνισχυθεῖ στήν πίστη του ἀπό τούς γονεῖς ἤ
καί τόν Πνευματικό του, ὥστε νά ἀποκτήσει δύναμη Ὁμολογίας. Νά μή
φοβᾶται ἤ νά ντρέπεται ἤ νά δειλιάζει ἀπαντώντας σέ ἐρωτήματα τοῦ τύπου :
« Ποῦ εἶναι τό βιβλίο σου; Γιατί δέν τό ἔχεις;» Μπορεῖ νά ἀπαντήσει :
«Δέν συμφωνοῦν οἱ γονεῖς μου μέ τό περιεχόμενό του. Ἀλλά καί ἐγώ δέν
συμφωνῶ καί γι΄ αὐτό γιά λόγους θρησκευτικῆς συνειδήσεως τό ἔχουμε
ἐπιστρέψει».
Βέβαια αὐτή ἡ στάση Ὁμολογίας προϋποθέτει διαρκῆ πνευματική καλλιέργεια,
κατά τήν ὁποία τό παιδί φωτιζόμενο ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα ἔχει ἀγαπήσει τόν
Χριστό καί τήν Ἐκκλησία καί θεωρεῖ την Ὀρθόδοξη Πίστη τήν ἀνώτερη ἀξία
στή ζωή του. Διαβάζουμε στά Συναξάρια καί τῶν παλαιῶν καί τῶν νεωτέρων
Ἁγιων Μαρτύρων γιά τή δύναμη τῆς πίστεως τῶν μικρῶν Μαρτύρων. Βλέπουμε
ἐπίσης ἐκεῖ ὅτι, ὅταν οἱ Μάρτυρες δειλίαζαν μπροστά στό μαρτύριο, οἱ
σύζυγοι, οἱ συγγενεῖς, οἱ πνευματικοί δέν τούς ἄφηναν σέ μιά ἡττοπαθῆ
στάση , ἀλλά τούς ἐνεθάρρυναν σέ Ὁμολογία.
Κατά δεύτερο λόγο, ὡς ἐνίσχυση στήν προσπάθεια τῶν παιδιῶν ἤ ἄν νιώθουμε
ὅτι τά παιδιά μας δυσκολεύονται νά ἀντιμετωπίσουν τούς δασκάλους τους,
πού πολλές φορές ἀπό φόβο ταυτίζονται μέ τίς κρατικές ἐπιταγές,
ὀφείλουμε νά τά προστατεύσουμε.
Δύο τρόπους προτείνει ἡ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, οἱ ὁποῖοι προϋποθέτουν συμφωνία τῶν γονέων :
