Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

Ἁγιογραφικό Ἀνάγνωσμα Παρασκευῆς 20 Ἰανουαρίου

Ἀπόστολος: (Β΄Κορ. δ΄6- 15 )
Β Κορ. 4,6          ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Β Κορ. 4,6                Και τούτο, διότι ο Θεός, ο οποίος κατά τους χρόνους της δημιουργίας διέταξε να λάμψη φως αντί του σκότους που υπήρχε τότε, αυτός έλαμψεν εις τας καρδίας μας και τας εφώτισεν, όχι μόνον δια να γνωρίσωμεν ημείς, αλλά δια να μεταδώσωμεν και στους άλλους φωτεινήν και καθαράν την γνώσιν της δόξης του Θεού, η οποία δόξα εφανερώθη δια του Ιησού Χριστού.
Β Κορ. 4,7          Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν,
Β Κορ. 4,7                Εχομεν δε αυτόν τον ανεκτίμητον θησαυρόν της ενδόξου γνώσεως μέσα εις τα σώματα μας, τα αδύνατα και εύθραστα σαν όστρακα, δια να φαίνεται έτσι καθαρά ότι ο υπεράφθονος πλούτος της δυνάμεως είναι και προέρχεται από τον Θεόν και όχι από ημάς.
Β Κορ. 4,8          ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι,
Β Κορ. 4,8                Ετσι δε εξηγείται η υπερνίκησις των αναριθμήτων εμποδίων και κινδύνων που συναντώμεν στο έργον μας. Διότι όντως ημείς οι Απόστολοι παντού και πάντοτε θλιβόμεθα, χωρίς όμως να φθάνωμεν εις αδιέξοδον και καταθλιπτικήν στενοχωρίαν. Περιπίπτομεν εις απορίαν και αμηχανίαν, χωρίς ποτέ να αποθαρρυνώμεθα και να μη ευρίσκωμεν λύσιν και απάντησιν εις τας απορίας μας.
Β Κορ. 4,9          διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι,
Β Κορ. 4,9                Διωκόμεθα από απίστους και ψευδαδέλφους, αλλά δεν εγκαταλειπόμεθα από τον Θεόν. Φαίνεται μερικές φορές, ότι καταβαλλόμεθα και ριπτόμεθα από τους εχθρούς μας κάτω ως ηττημένοι, αλλά δεν χανόμεθα.
Β Κορ. 4,10        πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ.
Β Κορ. 4,10              Οπου και αν περιοδεύωμεν, φέρομεν στο σώμα μας πάντοτε τας οδύνας και τον θάνατον του Κυρίου Ιησού, κινδυνεύοντες όπως εκείνος και να αποθάνωμεν εις κάθε στιγμήν. Τούτο όμως, δια να φανερωθή εις την ζωήν και ύπαρξιν μας, που πάντοτε διαφεύγει τον θάνατον, η ζωή και η δύναμις του Ιησού.
Β Κορ. 4,11        ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν.
Β Κορ. 4,11               Διότι πάντοτε ημείς, που ζώμεν δια το έργον του Κυρίου, παραδιδόμεθα εις θάνατον δια την δόξαν του Ιησού, ώστε η ζωή και η δύναμις του Ιησού Χριστού να φανή στο θνητόν μας σώμα, το οποίον ο Κυριος κατά θαυμαστούς τρόπους σώζει.
Β Κορ. 4,12        ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν.
Β Κορ. 4,12              Ωστε οι μεν καθημερινοί θανάσιμοι κίνδυνοι υπάρχουν εις ημάς, η δε πνευματική ζωη, που προέρχεται από τον ιδικόν μας θάνατον, ενεργείται και αυξάνεται εις σας.
Β Κορ. 4,13        ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν,
Β Κορ. 4,13               Επειδή όμως έχομεν το αυτό Αγιον Πνεύμα, που μας χαρίζει και μας στερεώνει εις την πίστιν, σύμφωνα με εκείνο που είναι γραμμένον εις την Παλαιάν Διαθήκην “επίστευσα και δι' αυτό ελάλησα”. και ημείς πιστεύομεν κατά τρόπον ορθόν και σταθερόν στον Κυριον, δι' αυτό και με θάρρος κηρύττομεν την διδασκαλίαν της πίστεώς μας.
Β Κορ. 4,14        εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν.
Β Κορ. 4,14              Από αυτήν δε την πίστιν αντλούμεν την βεβαίαν γνώσιν, ότι ο Θεός και Πατήρ, ο οποίος ανέστησε το Κυριον Ιησούν, θα αναστήση και ημάς δια μέσου του Ιησού και θα μας θέση κοντά του, μαζή με σας, ενδόξους εις την βασιλείαν του.
Β Κορ. 4,15        τὰ γὰρ πάντα δι᾿ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.
Β Κορ. 4,15               Διότι όλα γίνονται δια σας, ώστε η ευεργεσία και η δωρεά του Θεού, που γίνεται εις ημάς, να γίνη και ιδική σας ευεργεσία και να πλεονάση εις όλους. Ετσι δε σεις και ημείς, που είμεθα οι ευεργετούμενοι, να ευχαριστούμεν τον Θεόν, ώστε και η ευχαριστία να πλεονάζή και να περισσεύη προς δόξαν του Θεού.
Εὐαγγέλιο: (Λουκ. ς΄17- 23 )
Λουκ. 6,17         καὶ καταβὰς μετ᾿ αὐτῶν ἔστη ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν,
Λουκ. 6,17                 Και όταν κατέβηκε μαζή με αυτούς από το όρος εστάθηκε εις τας υπωρείας του όρους, όπου ήρχιζε η πεδιάς. Και εκεί είχε συγκεντρωθή πλήθος από μαθητάς και λαός πολύς από όλην την Ιουδαίαν και την Ιερουσαλήμ και από τα παράλια Τυρου και Σιδώνος, οι οποίοι ήλθαν να τον ακούσουν και να θεραπευθούν από τας ασθενείας των.
Λουκ. 6,18         καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο·
Λουκ. 6,18                Είχαν έλθει δε εκεί και πολλοί, που εταλαιπωρούντο από ακάθαρτα πνεύματα και οι οποίοι με την δύναμιν του Χριστού εθεραπεύοντο.
Λουκ. 6,19         καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ᾿ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας.
Λουκ. 6,19                Και όλος ο λαός εζητούσε να τον εγγίση, διότι θεία δύναμις έβγαινε από αυτόν και εθεράπευεν όλους, όσοι είχαν πίστιν εις αυτόν.
Λουκ. 6,20         Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Λουκ. 6,20                Και αυτός, αφού εσήκωσε τα μάτια του προς τους μαθητάς, έλεγε· “μακάριοι είσθε σεις οι πτωχοί, που δεν έχετε δώσει την καρδία σας εις τα πλούτη, αλλά στηρίζετε τας ελπίδας σας στον Θεόν, διότι ιδική σας είναι η βασιλεία του Θεού.
Λουκ. 6,21         μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε.
Λουκ. 6,21                Μακάριοι είσθε σεις, που πεινάτε και στερείσθε, χωρίς να γογγύζετε, διότι θα χορτασθήτε με τας ανεκτιμήτους δωρεάς της βασιλείας των ουρανών. Μακάριοι είσθε σεις, που κλαίετε δια τας αμαρτήματά σας και δια τας άλλας θλίψεις, τας οποίας υπομένετε, διότι θα χαρήτε και θα γελάσετε.
Λουκ. 6,22         μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Λουκ. 6,22                Μακάριοι είσθε όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι και όταν διακόψουν κάθε σχέσιν με σας και σας απομονώσουν και σας υβρίσουν και διαβάλουν το όνομά σας ως πονηρόν και κακόν, κάμουν δε όλα αυτά, διότι είσθε πιστοί μαθηταί του υιού του ανθρώπου.
Λουκ. 6,23         χάρητε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ· κατὰ τὰ αὐτὰ γὰρ ἐποίουν τοῖς προφήταις οἱ πατέρες αὐτῶν.
Λουκ. 6,23                Χαρήτε κατά την ημέραν εκείνην, που θα υφίστασθε αυτά και σκιρτήσατε από την μεγάλην χαράν. Διότι ιδού, η ανταμοιβή σας θα είναι μεγάλη και ανεκτίμητος στον ουρανόν. Διότι τα ίδια έκαναν οι πατέρες αυτών και στους προφήτας, οι οποίοι σήμερον τιμώνται και δοξάζονται στον ουρανόν.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/

«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Στίς ἀρχές τοῦ 7ου μ.Χ. αἰῶνος καί πιό συγκεκριμένα τόν Ἰανουάριο τοῦ 614 μ. Χ, στήν “ἔρημο” τῆς Παλαιστίνης, ἀσκήτευε κάποιος ἀσκητής εὐλαβέστατος, πού εἶχε καί δώδεκα ὑποτακτικούς. Κάποιο πρωί, μετά τήν Θεία Λειτουργία, τούς μάζεψε ὅλους γύρω του καί τούς εἶπε τά ἑξῆς:
  • Παιδιά μου, τήν προηγουμένη νύκτα εἶδα ἕνα φοβερό ὅραμα. Εἶδα ὅτι βρέθηκα στό Ἅγιο Θυσιαστήριο τοῦ πανσέπτου ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα. Γύρω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα ἦσαν ἀρκετοί διάκονοι, πανέτοιμοι γιά τήν Θεία Λειτουργία. Ὁ δέ κυρίως ναός ἦτο γεμάτος ἀπό μοναχούς καί χριστιανούς.
Ξαφνικά, μέ πολύ μεγάλη βοή ἄρχισε νά εἰσέρχεται ἀπό τήν κεντρική εἴσοδο τοῦ ναοῦ ἕνας βρωμερός χείμαρος, γεμάτος ἀκαθαρσίες καί περιττώματα, πού πλημμύρισε ὁλόκληρο τό δάπεδό του, βρωμίζοντας τούς πάντες καί τά πάντα. Καί ἀφοῦ ἡ βρωμερή καί δυσώδης αὐτή ἀκαθαρσία κάλυψε ὁλόκληρο τόν ναό, ἄρχισε κατόπιν διά μέσου τῆς Ὡραίας Πύλης νά εἰσέρχεται καί στό Ἅγιο Βῆμα καί νά κυκλώνη τό κάτω μέρος τῆς Ἁγίας Τραπέζης.

ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΠΣΚΩΦ.Ἡ Ἀλεξάνδρα Προχόροβα διηγεῖται τά ἐξῆς .....


ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΠΣΚΩΦ

Η Αλεξάνδρα Προχόροβα διηγείται τα εξής: μέχρι τό 1956 είχε παραχωρήσει ο Θεός να υποφέρω από πάθηση του νευρικού συστήματος, πού δεν ανταποκρινόταν στη φαρμακευτική θεραπεία. Όπως λέει ο λαός, υπέφερα από πόρτσα. Αυτό σημαίνει πώς είχα γίνει θύμα από κάποιο «κακό μάτι». Ο Θεός μ’ ελέησε όμως κι η Παναγία μας έστρεψε τη ματιά της στήν αρρώστια μου καί μου έδειξε μια φωτογραφία του γέροντα-γιατρού Συμεών, πού ζούσε στο μοναστήρι της.
Εγώ γενικά δεν εκκλησιαζόμουν, δεν είχα κανένα ενδιαφέρον γιά τά πνευματικά θέματα. Έτσι η δύναμη του εχθρού εισχωρούσε εύκολα μέσα μου. Ο Μεγάλος Ποιμήν μας όμως, ο Χριστός, φαίνεται πώς μέ λογάριασε κι εμένα μέλος του ποιμνίου Του καί μέ οδήγησε να πιω νερό από την αγία πηγή Του.
Αφού έμαθα πρώτα γιά το γέροντα Συμεών από μια γυναίκα, πού μου έδωσε τη φωτογραφία καί τη διεύθυνσή του, αποφάσισα ξαφνικά να πάω στο Πέτσορι, στον π. Συμεών. Δεν περίμενα να δω κάποιον πνευματικό γιατρό, αλλά μάλλον ένα συνηθισμένο γιατρό πού βοηθούσε πολλούς ανθρώπους, αφού δεν είχα ιδέα από πίστη καί λειτουργίες, ούτε από νηστείες κι ιερά μυστήρια, ούτε από τελετές. Δεν είχα θρησκευτικά αισθήματα. Όλα γιά μένα ήταν κλειστά, ακατανόητα καί αδιάφορα.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ πόνου


Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Δ΄ «Οἰκογενειακὴ Ζωὴ», ἔκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης
 
– Γέροντα, ποιὸ πόνο λέτε ἀνυπόφορο;
– Τὸν πόνο πού κάνει νὰ τρέχουν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια! Αὐτὰ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι οὔτε μετανοίας οὔτε ἀγαλλιάσεως· ποῦ ὑπάγονται; Τί λέτε;
– Μαρτύριο δὲν εἶναι, Γέροντα;
– Ἔμ, μαρτύριο εἶναι!
–Γέροντα, ὅταν ἔχω δυνατὸ πόνο, δυσκολεύομαι νὰ πῶ «δόξα Σοι ὁ Θεός».
– Γιατί δυσκολεύεσαι; Νὰ σκέφτεσαι τί τράβηξε ὁ Χριστός. Ξύλο, ὀνειδισμούς, φραγγέλωμα, σταύρωση! Καὶ ὅλα τὰ ὑπέμεινε, «ἀναμάρτητος ὧν» , γιὰ τὴν σωτηρία μας. Καὶ ἐσύ, ὅταν πονᾶς, νὰ λές: «Γιὰ τὴν ἀγάπη Σου, Χριστέ μου, θὰ ὑπομείνω».
– Γέροντα, τί χρειάζεται γιὰ νὰ ξεπεράσεις τὸν πόνο;
– Παλληκαριά, βία χρειάζεται. 
– Καὶ τὸν ἀνυπόφορο πόνο πῶς τὸν ἀντιμετωπίζει κανείς;
– Ἂν εἶναι κοσμικός, μὲ τὸ τραγούδι, ἂν εἶναι πνευματικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὴν ψαλμωδία...

Πειραιῶς Σεραφείμ: «Κατά τήν Ἁγιοπατερική Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Μονοφυσιτισμός δέν εἶναι «Ἐκκλησία», ἀλλά αἵρεσις, ἀναίρεσις καί πλήρης διαστροφή τῆς ἀληθείας»


ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ 
 
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή τήν ὁποίαν ἀπέστειλε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στόν Κόπτη Πατριάρχη Θεόδωρο τόν Β΄ μέ ἀφορμή τήν ἐπίσημη ἐπίσκεψι Του στήν Ἑλλάδα, πού μετεφράσθη εἰς τήν κοπτικήν καί ἀραβικήν γλῶσσαν. 
 
᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 9ῃ Ἰανουαρίου 2017 
 
Τῶ ἐκλαμπροτάτω κ. Θεοδώρῳ Β΄, (Tawadros II) ἀρχηγῷ τῆς Κοπτικῆς Κοινότητος εἰς Κάϊρον Αἰγύπτου. 
 
Ἐκλαμπρότατε, μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς ἀγάπης, 
Σᾶς ἀποστέλλουμε τήν παρούσα Ἐπισκοπική ἐπιστολή μας, ὁ σκοπός τῆς ὁποῖας δέν προέρχεται ἀπό κανένα ἄλλο ἰδιοτελές κίνητρο, παρά μόνο ἀπό καθαρή, ἄδολη καί ἀνιδιοτελῆ χριστιανική ἀγάπη, ἀπό χριστιανικό καθῆκον, ἀπό ἐντολή ἐπιβεβλημένη ἀπό τον Σωτῆρα μας Χριστό, ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»[1], καί τέλος...
ἀπό θερμή καί σφοδρή ἐπιθυμία γιά τήν σωτηρία Σας. Γι’ αυτό θεωροῦμε καθῆκον μας ἱερό καί ἐπιβεβλημένο, ὡς ἔσχατο μέλος τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ὑπαγόμαστε τόσο στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης καί Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή, ὅσο καί στήν καθόλου καί Ἀδιαίρετο Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, νά φροντίσουμε παντί σθένει νά Σᾶς ἐπαναφέρουμε στήν Μητέρα Καθολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποῖα ἀποχωρήσατε καί ἀποκοπήκατε, ἔργο τό ὁποῖο ἐλπίζουμε, συνεργούσης τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος τοῦ Κυρίου, νά κατορθωθεῖ. Τό ἱερό αὐτό χρέος τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρετικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει βεβαίως ἱεροκανονικό ἔρεισμα καί βάση καί στηρίζεται στούς 131ο, 132ο καί 133ο Ἱερούς Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου (418 ἤ 419 μ.Χ.)[2].

«Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοί ὑιοί Θεοῦ κληθήσονται» ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.



 «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται»
 ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΡΔΙΑ αποτελεί τό θεμέλιο της ειρήνης. Σ’ αυτό τό θεμέλιο κτίζεται ο όροφος της ειρήνης, ο έβδομος όροφος της πυραμίδας του Παραδείσου πού ανυψώνεται στους ουρανούς. Δε μπορεί να έχει ειρήνη η καρδιά εκείνη πού είναι γεμάτη από ψευδείς σκέψεις, τρελές επιθυμίες γιά τόν πεπερασμένο κόσμο καί τά χυδαία πάθη, επειδή όλο αυτό προκαλεί ταραχή και ξεσηκώνει σκοτεινές θύελλες στη ζωή του ανθρώπου.Στά ύψη καθαρίζεται τό θολό νερό ακόμα καί από τούς πιο βρώμικους λάκκους. Σήκωσε κι εσύ, άνθρωπε, την καρδιά σου ψηλά καί ο ουρανός θα σ’ την καθαρίσει. Στην καθαρή καρδιά θα κατοικήσει η ησυχία. Καί σ’ αυτή την ησυχία θωρείς τον Θεό.
Η ειρήνη είναι πνευματική απόλαυση, όπως καί η καθαρή καρδιά είναι πνευματική απόλαυση.

«Θά κατορθώσει, ἄραγε, ἡ ψυχή μας νά περάσει τό ἀδιαπέραστο ποτάμι τῶν πονηρῶν πνευμάτων τοῦ ἀέρα;».

Ο μακάριος Ιωάννης, ηγούμενος της Ραϊθώ (6ος αι.), με επιστολή του προς τον σύγχρονό του όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, τόν παρακάλεσε να γράψει νουθεσίες κατάλληλες γιά μοναχούς καί να του τίς στείλει, προκειμένου να οικοδομηθούν πνευματικά οι μαθητές του. Σημειώνει, μάλιστα, ότι οι γραπτές αυτές νουθεσίες «θα είναι σάν κάποια σκάλα πού θα φτάνει ως τις πύλες του ουρανού καί θα ανεβάζει εκεί σώους καί αβλαβείς όσους το θέλουν, περνώντας ανεμπόδιστα τα πονηρά πνεύματα, τους σκοτεινούς κυρίαρχους του κόσμου τούτου καί τους άρχοντες του αέρα».

Συγγενεῖς ἐξ αἵματος


Το βάπτισμα στον Ιορδάνη ποταμό λένε οι Πατέρες είναι βάπτισμα μετανοίας.
Ο τύπος του, δια καταδύσεως,προτύπωσε το δικό μας, το εν Χριστώ βάπτισμα, το οποίο επιπλέον αποτελεί βάπτισμα αφέσεως.
Σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, κατά τη στιγμή της βάπτισής μας η θεία Χάρις «ἀπορρήτως προσφύεται» δηλαδή «κρυφά φυτεύεται» μέσα στην καρδιά μας.
Όταν έλθει η ευλογημένη ώρα και πυρποληθεί ο άνθρωπος με μετάνοια, η ίδια αυτή Χάρις «ἂνωθεν ἐφίπταται» λέει ο θείος Πατέρας και αλλάζει ολάκερος ο βίος του ανθρώπου.
Τότε ενεργοποιούνται και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που λάβαμε κατά το ιερό Χρίσμα.

19 Ιανουαρίου Συναξαριστής. Μακαρίου εξ Αιγύπτου, Μακαρίου του Αλεξανδρέως, Ευφρασίας Μάρτυρος, Ανάμνηση θαύματος Μεγάλου Βασιλείου, Ανακομιδή λειψάνων Αγίου Γρηγορίου, Μελετίου Γαλησιώτου, Μάρκου Ευγενικού, Κοσμά Χρυσοστόματου, Αρσενίου Αρχιεπισκόπου, Μακαρίου Επισκόπου Ιερισσού, των Αγίων Μαρτύρων Παύλου, Γεροντίου, Ιανουαρίου, Σατουρνίνου, Σακεσσίου, Ιουλίου, Κατίου, Πίου και Γερμανού, Θεοδότου Επισκόπου, Μακαρίου του Νηστευτού, Μακαρίου Διακόνου, Θεοδώρου δια Χριστόν Σαλού, Μακαρίου Ρωμαίου.

Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ο Αναχωρητής

Ο Όσιος Μακάριος γεννήθηκε περί το 300 μ.Χ. σε κάποιο χωριό της Άνω Αιγύπτου και έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μεγάλου (379-395 μ.Χ.). Σε ηλικία 30 χρόνων αποσύρθηκε στην έρημο της Νιτρίας και στη Συρία, όπου παρέμεινε για εξήντα ολόκληρα χρόνια και απέκτησε μεγάλη φήμη για τον ασκητικό του βίο και τις άλλες θαυμαστές αρετές του. Επειδή, παρά το νεαρό της ηλικίας του, προέκοπτε στις αρετές ονομάσθηκε «παιδαριογέρων». Στην έρημο γνώρισε τον Μέγα Αντώνιο του οποίου έγινε μαθητής. Σε ηλικία 40 ετών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και λόγω της ενάρετης ζωής του αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει το χάρισμα της θεραπείας των ασθενών και της προφητείας. Λέγεται ότι συνεχώς επικοινωνούσε με τον Θεό «και μάλλον τω πλείονι χρόνω προσδιατριβείν Θεώ ή τοις υπ’ ουρανόν πράγμασιν». Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος υπήρξε γέννημα θρέμμα της ερήμου. Για να είναι, λοιπόν, απερίσπαστος και να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον Θεό, έσκαψε ο ίδιος και άνοιξε μια υπόγεια στοά, που άρχιζε από το κελί του και είχε μήκος εκατό περίπου μέτρα. Στην άκρη της στοάς διεύρυνε τον χώρο και διαμόρφωσε ένα σπήλαιο. Έτσι είχε την δυνατότητα όταν προσέρχονταν σε αυτόν πολλοί άνθρωποι και τον ενοχλούσαν, να κατεβαίνει στη στοά, χωρίς να τον παίρνουν είδηση και μέσω αυτής να πηγαίνει στο σπήλαιο και να κρύβεται, ώστε να μην μπορεί να τον βρει κανένας.

Ἕνας ἀσκητής μέ ρώτησε «κλαῖς γιά τίς ἁμαρτίες σου;»


Ένας ασκητής με ρώτησε «κλαίς για τις αμαρτίες σου;»Του λέω «μάλλον λίγο¨ θρηνώ, όμως, πολύ για τους νεκρούς». Τότε μου λέει εκείνος «να κλαίς για τον εαυτό σου, όσο για τους άλλους θα τους ελεήσει ο Κύριος, έτσι είπε ο ηγούμενος Μακάριος».

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 19 Ἰανουαρίου

   Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική θεραπευτική
   Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας

  πού ἑορτάζουν σήμερα 19 Ἰανουαρίου ἐδῶ

ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ LORD JESUS CHRIST 3. ΑΡΧ. ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

«Θεία Ψυχανάλυση». Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Κανὼν Ἱκετήριος εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν

Ὁ Μέγας Παρακλητικὸς Κανὼν τῆς Παναγίας

Παρακλητικός Κανών Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Παρακλητικός Κανών Οσίου Αρσενίου - Βατοπαίδι Χαλκιδικής