Τον
Νοέμβριο του 1946 οι πιστοί της Μπαλσάγια Μιχαήλοφκα υπέβαλαν αίτηση
στις τοπικές αρχές για την επίσημη αναγνώριση εκκλησιαστικής
κοινότητας. Επειδή η αίτησή τους έμενε αναπάντητη, απευθύνθηκαν στον
πληρεξούσιο για τά θρησκευτικά θέματα του Καζακστάν, στην πόλη Άλμα Άτα.
Ή απάντηση
ήρθε τον Νοέμβριο του 1947 από την Εκτελεστική Επιτροπή της Καραγκάντα
και ήταν
λακωνική: «Απαγορεύεται στον ιερέα Σεβαστιανό Φόμιν να λειτουργεί στον
ναό πού
άνοιξε αυθαίρετα».
Ακολούθησαν κι άλλες αιτήσεις τά επόμενα χρόνια. Οι
πιστοί ταξίδεψαν μέχρι τη Μόσχα για να τις υποστηρίξουν μέ προσωπικές επισκέψεις
στούς αρμόδιους αξιωματούχους. Τελικά, το 1953, οι αρχές, αν και δεν αναγνώρισαν
την εκκλησιαστική κοινότητα, επέτρεψαν την τέλεση εκκλησιαστικών Μυστηρίων και
ακολουθιών -βαπτίσεων, γάμων, εξομολογήσεων, κηδειών κ.λπ.- στο εκκλησάκι του
σπιτιού του π. Σεβαστιανού. Δεν επέτρεψαν, όμως, την τέλεση της θείας
Λειτουργίας.
