Π. Ιάκωβος Τσαλίκης
Συνεχής η θαυματουργική παρουσία του π. Ιάκωβου Τσαλίκη στους πιστούς
Ο γέροντας γεννήθηκε σης 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την
Θεοδώρα από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας και τον Σταύρο από την Ρόδο. Η
οικογένεια της μητέρας του ήταν γνωστοί στο Πατριαρχείο, ευεργέτες των
σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλησιαστική παράδοση. Στις αρχές
του 1922 «Τούρκοι πιάσανε τον πατέρα του ο οποίος οδηγήθηκε στα βάθη
της Ασίας. Μετά την καταστροφή η οικογένεια του ακολούθησε τον σκληρό
δρόμο της προσφυγιάς. Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί
πήγαν στην Άμφισσα Εκεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα
του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέον η οικογένεια μετακινήθηκε στο χωριό
Φαράκλα της Εύβοιας. Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει
απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε
σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την
εκκλησία ήταν έκδηλη. Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία
Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον. Συχνά
διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του.
Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της
οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε
τον πατέρα του στην δουλειά του. Ο μητροπολίτης Χαλκίδος
εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον χειροθέτησε αναγνώστη. Από το
1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν
ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά. Τα βάσανα και οι
κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο
του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας. Το
1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγματα των συναδέλφων του που
του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκωβος» αλλά και ο χλευασμός
τους δεν τον πτοούσαν. Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν
από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό
προσφυγόπουλο. Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε
ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του. Ο αγώνας του τώρα για να
αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί
αυτό το οποίο ποθεί από τα παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.
Η ΝΕΑ ΤΟΥ ΖΩΗ ΣΑΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ
Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την
αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου
Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία Σε
ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19
Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε
ιερέα. Έτσι συνέχισε η ζωή του ασκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι,
προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα
οποία με τον καιρό πλήθαιναν. Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά
πνευματικά επίπεδα και πολλές φορές οι δαίμονες τον έδειραν βάναυσα Ο
ίδιος έβλεπε και συνομιλούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη
Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο.
