Ὑπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, ἐπάκουσον τῆς οἰκτρᾶς
μου δεήσεως καί μή καταισχύνης μέ ἀπό τῆς προσδοκίας
μου, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς.
Τόν βρασμόν τῆς σαρκός μου κατάσβεσον. Τόν ἐν τή
ψυχή μου ἀγριότατον κλύδωνα κατεύνασον. Τόν πικρόν
θυμόν καταπράϋνον. Τόν τύφον καί τήν ἀλαζονείαν τῆς
ματαίας οἰήσεως ἐκ τοῦ νοός μου ἀφάνισον. Τάς νυκτε
ρινᾶς φαντασίας τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί τάς με
θημερινᾶς τῶν ἀκαθάρτων ἐννοιῶν προσβολᾶς ἐκ τῆς
καρδίας μου μείωσον.
