Ο π. Γαβριήλ όμως συγκέντρωνε όλα αυτά τα χαρίσματα το Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό και υποκρινόταν τον σαλό, για να αποκρύψει την αφθονία της θείας χάριτος και να ταπεινώσει τον εαυτό του.
Με τις φαινομενικά όμως παράλογες πράξεις του είχε κι ένα ακόμη σκοπό:
να αφυπνίσει τις κοιμισμένες συνειδήσεις των ανθρώπων, ώστε να έρθουν
αντιμέτωποι με τα κρυμμένα τους πάθη.
Πολλές φορές όταν μιλούσε αυστηρά ή έβαζε τις φωνές σε κάποιον, αυτοστιγμεί γλύκαινε, γινόταν απαλός και εξηγούσε:
— Κάθε συμβουλή έρχεται από τον Θεό. Μη νομίσετε πως είναι από μένα.
Κι όταν αντιλαμβανόταν πως οι συνομιλητές του δεν άντεχαν άλλο την αυστηρότητα του, έκλαιγε κι έλεγε:
— Εγώ θέλω να μεγαλώσετε γρήγορα, παιδιά μου! Όσο περισσότερο θυμώνω μαζί σας, τόσο πιο πολύ σας αγαπώ.
Σήμερα ο άνθρωπος υπερηφανεύεται για τα επιτεύγματα του νου του. Και όσο
περισσότερο πλουτίζει τις γνώσεις του, τόσο πιο πολύ συρρικνώνεται η
πνευματική του όραση.
