Με
συγχωρείτε, τέκνα μου, δεν φταίει ο Σατανάς, εμείς φταίμε όλοι μας. Ο
Σατανάς, η δουλειά του είναι αυτή, να πειράζη τους ανθρώπους. Έλεγε
προχθές ο Απόστολος «η αμαρτία εκ του διαβόλου εστί».
Λοιπόν, όταν εμείς αφήνωμε τον Θεό και λέμε «η προσευχή δεν είναι
τίποτε, η νηστεία δεν είναι τίποτε» –με συγχωρείτε, ζητώ συγγνώμη, εμείς
δεν ανακατευόμαστε, είμαστε αφιερωμένοι στον Θεό–, λένε «τα παιδιά μας,
15 χρονών παιδιά, να τα παντρέψωμε», και δεν ξέρουν τιεστί
γάμος και τι εστί μυστήριο, μετά από λίγο καταφεύγουν στους μάγους, στα
σατανικά πράγματα, γι’ αυτό δαιμονίζονται οι άνθρωποι, διαλύονται (οι
οικογένειες) και εισέρχεται μέσα τους ο Σατανάς. Ως καπνός εισέρχεται,
όπως έμαθα από μια δαιμονισμένη κοπέλλα. Ρώτησα «πώς εισέρχεσαι τώρα
στον άνθρωπο;» λέει, «ως καπνός εισέρχομαι και ως καπνός εξέρχομαι», και
έλεγε πολλά ο Σατανάς. Και έλεγα εγώ: «Να εξορκισθής, να πας στα βουνά,
εκεί που δεν κατοικεί άνθρωπος, μόνο ο Θεός επισκοπεί». «Βρε, Ιάκωβε»,
έλεγε, «τι να πάω να κάνω στα βουνά; Στα βουνά θα είμαι μόνος μου. Θα
φύγω από την κοπέλλα, αλλά να πάω σε (άλλον) άνθρωπο να μπω μέσα», με
συγχωρείτε, «αφού οι άνθρωποι με δέχονται και με φωνάζουν, πηγαίνω (σ’
αυτούς)».
Εμάς μας στηρίζει η προσευχή και η νηστεία, η ταπείνωση και η Θεία
Κοινωνία. Και ο διάβολος λέει: «Δεν φοβάμαι τίποτε, (παρά) αυτό που
τρώνε οι παπάδες την Κυριακή στην Εκκλησία». Δεν το λέω εγώ. Εγώ είμαι
αγράμματος, με συγχωρείτε. Τα λένε άνθρωποι μορφωμένοι, αλλά τα λέει και
ο ίδιος ο Θεός, αλλά τα λένε, με συγχωρείτε, και οι δαιμονισμένοι. «Δεν
φοβάμαι τίποτε, Ιάκωβε. Αυτό που τρώτε στην Εκκλησία», την θεία
Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γι’ αυτό λέγει:
