«Διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ. 19, 16)
«ΑΓΑΘΕ Διδάσκαλε», ρώτησε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό κάποιος νεαρός, «τι
καλό να κάνω για ν’ αποκτήσω την αιώνια ζωή;». Δηλαδή: “Τι να κάνω για να σωθώ;”.
Ερώτημα πολύ σοβαρό. Ερώτημα για ένα ζήτημα που πρέπει ν’ απασχολεί
κάθε άνθρωπο σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επίγειας ζωής του.
Όπως ο ταξιδιώτης που διαπλέει μια μεγάλη και φουρτουνιασμένη θάλασσα,
δεν συλλογίζεται παρά ένα ήσυχο λιμάνι, έτσι κι εμείς, που
ταλαιπωρούμαστε μέσα στα κύματα της θάλασσας του βίου, πρέπει
ακατάπαυστα να έχουμε μπροστά στα μάτια του νου μας την αιωνιότητα και,όσο βρισκόμαστε στην πρόσκαιρη τούτη ζωή, να φροντίζουμε για τη μεταθανάτια κατάσταση της ψυχής μας.
Τι είναι αυτό που μπορούμε να το αποκτήσουμε στη γη και να το
διατηρήσουμε παντοτινά ως αναφαίρετο κτήμα μας; Μόνο η σωτηρία μας!
Όποιος χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για να συγκεντρώσει πλούτη,
αυτός θ’ αφήσει εδώ τα πλούτη κατά το πέρασμά του στην αιωνιότητα.
Όποιος χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για ν’ αποκτήσει τιμές και δόξα,
αυτός θα χάσει και τις τιμές και τη δόξα από τον πικρό θάνατο. Όποιος,
όμως, χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για ν’ αποκτήσει τη σωτηρία, αυτός θα
πάρει τη σωτηρία μαζί του στην αιωνιότητα και θα ευφραίνεται παντοτινά
στον ουρανό με το υπέρτατο αγαθό που κέρδισε στη γη.
