«Ἔκφρασις Μοναχικῆς ἐμπειρίας», έκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Ἄγιον Ὅρος-ἀποσπάσματα σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση
Ἐπιστολὴ Γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστή
Λοιπὸν βιάσου. Λέγε διαρκῶς τὴν εὐχή. Νὰ μὴ σταματᾶ καθόλου τὸ στόμα.
Ἔτσι θὰ τὴν συνηθίσεις μέσα σου καὶ κατόπιν θὰ τὴν παραλάβει ὁ νοῦς. Μὴ
ξεθαρρεύεις στοὺς λογισμούς, διότι γίνεσαι μαλθακὸς καὶ μολύνεσαι.
«Εὐχή, βία φύσεως διηνεκής», καὶ θὰ δεῖς πόση Χάρη θὰ λάβεις.
Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, παιδί μου, εἶναι θλίψη, διότι εἶναι στὴν ἐξορία. Μὴ
ζητεῖς τελεία ἀνάπαυση. Ὁ Χριστὸς μᾶς σήκωσε τὸ σταυρό, καὶ μεῖς θὰ
σηκώσουμε. Ὅλες τὶς θλίψεις ἐὰν τὶς ἀπομένουμε, βρίσκομε Χάρη παρὰ
Κυρίου. Γι’ αὐτὸ μας ἀφήνει ὁ Κύριος νὰ πειραζόμαστε, γιὰ νὰ δοκιμάζει
τὸ ζῆλο καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχουμε πρὸς αὐτόν. Γι’ αὐτὸ χρειάζεται
ὑπομονή. Χωρὶς ὑπομονὴ δὲν γίνεται ὁ ἄνθρωπος πρακτικός, δὲν μαθαίνει τὰ
πνευματικά, δὲν φθάνει σὲ.... μέτρα ἀρετῆς καὶ τελειώσεως.
Ἀγάπα τὸν Ἰησοῦ καὶ λέγε ἀδιάλειπτα τὴν εὐχὴ καὶ αὐτὴ θὰ σὲ φωτίζει στὸ δρόμο του.
