Στην μαρτυρία του Κυρίου και η φωνή του δούλου
Ακόμα
κι αν ο λόγος μας έμοιαζε με ανοιξιάτικο ύμνο καλλικέλαδου αηδονιού,
πολύ φτωχά θα πετύχαινε να υμνήσει την μεγάλη φωνή της αληθείας, που
γεννιέται σήμερα. Αλλά πάλι, αυτός εδώ ο λόγος, έτσι ασθενικός, ξερός
και κακόηχος, πως θα υμνήσει την μεγάλη προφητική δόξα; Πως θα αινέσει
το εξαίρετο αποστολικό αξίωμα; Πως θα δοξάσει το παράξενο θάμβος των
μαρτύρων; Και διαπιστώνω, εξετάζοντας προσεκτικά τούτο, πως ο καθένας
από τους υπόλοιπους αγίους εγκωμιάσθηκε από κάποιον άλλον, ο υψηλός στην
αρετή από κάποιον επίσης υψηλό, και ο μετριώτερος από κάποιον μέτριο.
Γι’ αυτόν, όμως, που τώρα ευφημείται κατ’ εξοχήν, το εγκώμιο προέρχεται
από τον ίδιο τον Χριστό τον Θεό, που είναι η αλήθεια. Γιατί αναφέρει:
«Κανείς μεταξύ των ανθρώπων δεν έχει αναφανεί ανώτερος από τον Ιωάννη
τον Βαπτιστή». Επειδή, λοιπόν, ο Μεγάλος Πρόδρομος έχει επαινεθεί τόσο
ανυπέρβλητα από τον Ανώτατο Λόγο (Θεό Λόγο), έχει άραγε, ανάγκη,
αγαπητοί ακροατές, από τα δικά μας φτωχά λόγια; Μακριά μια τέτοια σκέψη.
Αντίθετα, αποτολμούμε μια τέτοια προσπάθεια ξεπληρώνοντας χρέος δούλου,
και κάνοντας υπακοή στον πατέρα και γέροντά μας, με την ελπίδα, πως και
μόνη η ενασχόλησή μας με τον Πρόδρομο θα αποβεί προς αγιασμό.
Αγιόλεκτον ζεύγος
