Ἄρθρο τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ι.Μ. Δοχειαρίου Ἁγίου Ὅρους Γέροντος Γρηγορίου
Ἡ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως δὲν φωτίστηκε ἀπὸ
ἄστρο τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὸν ζωοδόχο Τάφο. Αὐτὸ τὸ γιορτάζουμε
οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς τὴν μεγαλύτερη ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἀείμνηστος
μητροπολίτης Κασσιανός, ἐπίσκοπος Κατάνης καὶ κοσμήτορας τοῦ Ἰνστιτούτου
τοῦ Ἁγίου Σεργίου στὴν Γαλλία, παρακινοῦσε τοὺς Ἕλληνες φοιτητὲς νὰ τοῦ
ψάλλουνε τὸ «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός…» καὶ ἔλεγε:
«Αὐτὸν τὸν ὑπέροχο ὕμνο δὲν τὸν ἔχουμε ἐμεῖς. Ὁ ὕμνος αὐτὸς εἶναι ἡ
κορυφὴ ὅλης τῆς ὑμνογραφίας.» Ἔτσι ὑμνήσανε οἱ ἅγιοι Πατέρες τὸ φῶς τῆς
Ἀναστάσεως.
Δυστυχῶς, αὐτὰ ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες τὰ
λησμονήσαμε καὶ καταπιαστήκαμε μὲ ὅ,τι μὲ τὸ κοπρόφτυαρο μᾶς προσέφερε ἡ
Δύση. Κι ἔτσι, μάθαμε νὰ ψάλλουμε τὸ «Ἅγια Νύχτα» μὲ εὐρωπαϊκὴ μουσικὴ
καὶ τόσα ἄλλα ποὺ δὲν θέλω νὰ τὰ μνημονεύσω, γιὰ νὰ μὴ πικράνω αὐτοὺς
ποὺ τὰ κουβάλησαν στὸν τόπο μας καὶ τὰ μετέδωσαν.
