Ο Ύψιστος φανερώνει Εαυτόν πρώτα ως Πατήρ και κατόπιν ως Παντοκράτωρ και
Ποιητής. Αυτό είναι εύλογο. Η πατρότητά Του αναφέρεται στον συναιώνιο
Υιό Του, ενώ η παντοκρατορία Του και η ποιητική δύναμη στον κτιστό
κόσμο, ορατό και αόρατο.
Πρώτα λοιπόν Πατήρ, κατόπιν Παντοκράτωρ και Ποιητής. Κανείς ποτέ στην
αιωνιότητα δεν μπόρεσε να ονομάσει τον Θεό Πατέρα, εκτός από τον Υιόν
Αυτού τον Μονογενή. Μήπως στον χρόνο; Ούτε και στον χρόνο, στους αιώνες
των αιώνων· κανείς.
Ακούστε την προϊστορία του ανθρώπινου γένους και
βάλτε την στην καρδιά σας και θα δώσει φως στη διάνοια και χαρά στην
ψυχή σας. Αφού κτίστηκε ο κόσμος και ο Αδάμ αποβλήθηκε από τον Παράδεισο
εξαιτίας του θανάσιμου παραπτώματος, της απαίσιας αμαρτίας της
ανυπακοής προς τον Δημιουργό του και μέχρι την κάθοδο του Υιού του Θεού
στον κόσμο, κανένας από τους θνητούς δεν τόλμησε να αποκαλέσει τον Θεό
πατέρα του. Ακόμη και οι πιο εξέχοντες από τους εκλεκτούς Του τον
ονόμαζαν με τα μεγαλύτερα ονόματα, όπως: Παντοκράτορα, Κριτή, Ύψιστο,
Βασιλέα, Κύριο των Δυνάμεων, μα όχι με το όνομα Πατήρ, με το γλυκό αυτό
όνομα.
