Κάθε ενέργειά μας απαραίτητα ή μας προσεγγίζει
προς τον Θεό, ή, αντιθέτως, μας απομακρύνει.
Στην καρδιά που έχει γίνει απαλή με την άσκηση και
την επίσκεψη της χάριτος δίδεται συχνά να βιώσει,
έστω και μερικώς, την αγάπη του Χριστού, αυτή που αγκαλιάζει όλη την
κτίση με ατελείωτη συμπάθεια προς κάθε τι υπαρκτό. Τώρα
είμαι αιχμάλωτος του
Χριστού‐Θεού. Γνώρισα τον εαυτό μου από το μηδέν· κατά τη φύση του
ο άνθρωπος είναι μηδαμινότητα.
Παρά ταύτα όμως αναμένουμε από τον Θεό συμπάθεια και σεβασμό. Και ξαφνικά, ο Παντοδύναμος αποκαλύπτεται σε μάς με την απερίγραπτη ταπείνωσή του.
Η όραση αυτή φέρνει κατάνυξη στην ψυχή και κατάπληξη στον νου. Αυθόρμητα κλίνουμε το γόνυ ενώπιον Αυτού.
Όσον δε και αν αγωνιζόμαστε να μοιάσουμε σε Αυτόν με ταπείνωση,
βλέπουμε ότι είμαστε ανίσχυροι να φθάσουμε το απόλυτον Αυτού.
