Η εποχή μας διακρίνεται από
μια ευγονική και ευθανασιακή νοοτροπία, και τις εκδηλώσεις αυτής της
νοοτροπίας τις βλέπουμε καθημερινά στη ζωή των συνανθρώπων μας, αλλά
πολλές φορές αυτό επηρεάζει και εμάς τους ίδιους.
Θεολογικά μπορούμε να πούμε ότι τόσο η ευγονική όσο και η ευθανασιακή
νοοτροπία συνδέεται με το πάθος της φιλαυτίας και της ευζωίας, αλλά και
της απολυτοποίησης της παρούσης ζωής, με την παραθεώρηση της μετά τον
θάνατον ζωής. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια νοοτροπία που
αρνείται τη θνητότητα και παθητότητα, τον πόνο που συνδέεται με αυτές,
αλλά παραθεωρεί και την εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Eνώ η ζωή και
ο θάνατος είναι δεδομένα και είναι αρμοδιότητα του Θεού, οι άνθρωποι τα
ιδιοποιούνται και συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες. Tα συνθήματα που
επικρατούν περί της «διαχειρίσεως και επιλογής της ζωής» και της
«διαχειρίσεως του θανάτου» και του δικαιώματος στη ζωή και τον θάνατο
συνιστούν μια διαφωτιστική νοοτροπία που απολυτοποιεί και αυτονομεί την
ανθρώπινη ζωή.
