Ἔχω νά σᾶς εἰπῶ, ἀγαπητά μου παιδιά, μία ἱστορία γιά τήν δύναμη τῆς προσευχῆς.
~ Κάποτε ἐπῆγε ἕνα καράβι στά
Ἱεροσόλυμα. Εἶχε ἀναχωρήσει μέ μερικές ἑκατοντάδες ἀνθρώπους γιά τούς
Ἁγίους Τόπους καί γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Κατά τήν πορείαν, κάποιος ἄνθρωπος
τοῦ καραβιοῦ ἐκραύγαζε μέσα στό καράβι:
-Ποῦ θά ἀγκυροβολήσουμε, διότι πρέπει νά ἐπισκευάσουμε τό καράβι;
Καί ὅταν ἀμέριμνοι ἀνοίχτηκαν στό πέλαγος, εἶδαν ἕνα ἔρημο νησί.
-Ἐκεῖ στό νησί ἀγκυροβολοῦμε, εἶπε ὁ καπετάνιος.
Καί ἐπλησίασαν τό νησί. Τό βάθος τότε τῆς θαλάσσης ἦταν 20 μέτρα.
Ἐκρέμασαν τίς ἄγκυρες, ἐσταμάτησαν καί ἐπέρασν μέ τίς βάρκες στό νησάκι.
Ἦταν ἕνα νησάκι μέ δάσος καί μέ μικρές πεδιάδες. Οἱ ἄνθρωποι βγῆκαν
ἀπό τό καράβι, μέχρι νά ἐπισκευάσουν τό πλοῖο, διότι τήν δεύτερη ἡμέρα
τό πρωΐ ἔπρεπε νά πλεύσουν ἀκόμη πιό μακριά. Καί ἄρχισαν νά περπατοῦν τό
νησί γιά νά ἰδοῦν τί εἴδους ἔδαφος ἔχει. Εἶχε διάφορα λουλούδια,
διαφόρων εἰδῶν πουλιά, τά ὁποῖα δέν εἶχαν ἰδεῖ ποτέ στήν χώρα τους. Οἱ
ἄνθρωποι ἐκάθισαν κάτω, ἑτοίμασαν κάτι γιά τό φαγητό τους, ἔφαγαν καί
μετά σηκώθηκαν.
Ὅταν ἐσηκώθηκαν, εἶδαν ξαφνικά τρεῖς γυμνούς ἄνδρες. Ἔτρεχαν ὁ ἕνας πίσω ἀπό τόν ἄλλον καί ἔλεγαν:
