ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΧΗ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΙΤΗΜΑ
ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΩΤΗ
«Γιατί συνιστούν οί Άγιοι Πατέρες να
λέμε "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με" και όχι "ελέησον ημάς", όπου το
"ημάς" συμπεριλαμβάνει και τους άλλους; Δεν είναι εγωιστικό να
νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, αδιαφορώντας για τους συνανθρώπους
μας;»
Οί άγιοι Πατέρες προτιμούν να λέμε στον
ενικό την ευχή, επειδή με τον λόγο "ελέησον με" (συχνά προσθέτουμε και
"τον αμαρτωλών") δηλώνουμε συναίσθηση της αμαρτωλότητας μας, όπως και ό
Δαβίδ στους ψαλμούς πολλές φορές βοά "ελέησον με", ενώ προσθέτει «ότι
την άνομίαν μου εγώ γινώσκω» (Ψαλμ. ν' 5) και «την άνομίαν μου έγνώρισα
και την άμαρτίαν μου ουκ έκάλυψα» (Ψαλμ. λα' 5).
Το "ελέησον με" σημαίνει εξομολόγηση,
αυτοέλεγχο, αύτομεμψία, αυτοσυναίσθηση της αμαρτωλότητας του
προσευχομένου. Από τη συναίσθηση αυτή γεννιέται ή μετάνοια, ή συντριβή,
οί στεναγμοί και τα δάκρυα, καθώς και πάλι μαρτυρεί ό προφητάναξ
λέγοντας: «λούσω καθ' έκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την
στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. στ'7).
