Δικαζόταν
ὁ Χριστός. Καὶ ὁ Πέτρος ἀκολουθοῦσε ἀπὸ μακριά. Φοβόταν μέσα στὴν ἐχθρικὴ ἀτμόσφαιρα
στὴν ὁποία ἐξελίσσονταν τὰ γεγονότα. Ἀλλὰ δὲν μποροῦσε καὶ νὰ ἐγκαταλείψει τὸν
Διδάσκαλο. Ὅμως μέσα του ἐκείνη τὴ μοναδικὴ νύκτα ἄρχισε νὰ πέφτει σκοτάδι. Τὸ ἐσωτερικὸ
μέτωπο ράγισε, καὶ στὸν πρῶτο πειρασμὸ ὁ ἄλλοτε φλογερὸς καὶ ἀποφασισμένος
γιὰ ὅλα μαθητὴς ὑποχώρησε. Μιὰ μικρὴ ὑπηρέτρια τοῦ εἶπε ὅτι καὶ αὐτὸς ἦταν
μὲ τὸν Ἰησοῦ τὸν Γαλιλαῖο. Δὲν ξέρω τί λές, ἀπάντησε ὁ Πέτρος. Ἔκανε νὰ ἀπομακρυνθεῖ
πρὸς τὴν ἐξώπορτα, ὅπου κάποια ἄλλη εἶπε σ’ αὐτοὺς ποὺ παρευρίσκονταν ὅτι καὶ αὐτὸς
ἦταν ἐκεῖ μὲ τὸν Ἰησοῦ τὸν Ναζωραῖο. «Καὶ πάλιν ἠρνήσατο μεθ’ ὅρκου ὅτι οὐκ οἶδα
τὸν ἄνθρωπον».
.jpg)
