ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΝΔΡΗ
Ήμουν δεν ήμουν τότε 26 χρονών και οι πνευματικές μου ανησυχίες είχαν πολλαπλασιαστεί με θεαματικό, αλλά και περιπετειώδη τρόπο.
Και λέω περιπετειώδη, γιατί ποιος από
εμάς τους εκ μετανοίας δεν έζησε την απότομη μεταβολή από το κοσμικό στο
πνευματικό, με τα λάθη, τις αδιακρισίες, μιας και ο φόβος μας μην
χάσουμε αυτό το φως μας έκανε πιο απαιτητικούς με υπέρμετρο ζήλο
κάνοντάς μας να χάνουμε το μέτρο. Βλέπετε μας εισάγει ο Χριστός στον
δρόμο του, αλλά ακολουθεί και ο παλιός άνθρωπος. Εκεί θέλει αγώνα με
πνευματικό οδηγό και φιλότιμο.
Τότε, ακριβώς, φώτισε ο Θεός, να πάω στο Μοναστήρι του Οσίου
Δαυίδ με μια παρέα φίλων που αναζητούσαν και αυτοί τον «πολύτιμο
μαργαρίτη».
