Η άλωση της Κωνσταντινούπολης
από τους Λατίνους (12 Απριλίου 1204)
του Κων. Α. Οικονόμου δασκάλου
–συγγραφέα
ΓΕΝΙΚΑ: Η Δ'
Σταυροφορία (1201-4) έχοντας στόχο την απελευθέρωση από τους Μουσουλμάνους των
Ιεροσολύμων, παρέκκλινε από το στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά
την Κωνσταντινούπολη καταλύοντας το Βυζάντιο Αυτοκρατορία, διασπώντας την
επικράτειά της σε μικρά φράγκικα κρατίδια υπό την υψηλή παπική εποπτεία. Ως
ιστορικό γεγονός, η Δ' Σταυροφορία υπήρξε αποτέλεσμα θρησκευτικών αισθημάτων,
ελπίδων των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή, επιθυμίας κέρδους και περιπετειών.
Όμως, η επικράτηση των υλικών συμφερόντων επιβεβαιώθηκε με την κατάληψη της
Κωνσταντινούπολης το 1204.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Στις αρχές του 13ου αιώνα η Παλαιστίνη ανήκε στους διαδόχους του Άραβα
Σαλαντίν, οι οποίοι ήλθαν σε εμφύλια σύγκρουση. Αυτό έδειχνε ευνοϊκό για την
τύχη της Σταυροφορίας που ετοιμαζόταν στη Δύση. Στα χέρια των Σταυροφόρων, είχαν
μείνει η Άκκρα, η Ανιόχεια της Συρίας και η Τρίπολη της Παλαιστίνης. Από τον
ια΄αιώνα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπέφερε από εσωτερικά προβλήματα,
διευκολύνοντας τα σχέδια της παπικής συμμαχίας. Χρονιά σταθμός ήταν το 1071
όταν στο Ματζικὲρτ ο βυζαντινὸς στρατὸς ηττήθηκε απὸ τους Σελτζούκους, χάνοντας
βασικά ερείσματα στη Μ. Ασία, ενώ το ίδιο έτος χάθηκε από τους Νορμανδούς και η
τελευταία βυζαντινή πόλη στην Ιταλία, η Βάρις (Bari). Οι προσπάθειες των
Κομνηνών δεν είχαν φέρει αποτελέσματα και η βυζαντινή οικονομία υποχώρησε στη
δύναμη ιταλικών πόλεων, στις οποίες είχαν παρασχεθεί σημαντικά προνόμια
(Βενετία, Πίζα, Γένουα) με αντάλλαγμα στρατιωτικὴ βοήθεια.
