Αν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες πρόγονοί μας έλεγαν: «απὸ Διὸς ἄρχεσθαι», εμείς οφείλουμε να τονίζουμε μετ` επιτάσεως: «από Χριστού άρχεσθαι». Διότι το σπουδαιότερο όλων στη ζωή μας είναι ο Θεός μας, ο Χριστός και η επικοινωνία με το πρόσωπό Του, ει δυνατόν αδιαλείπτως, καθώς ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον».
Και ποια είναι για μας τους χριστιανούς αυτή η αρχή; Είναι η προσευχή. Οποιαδήποτε
δημόσια συνάντηση βαφτισμένων Ορθόδοξων Χριστιανών δεν μπορεί παρά να
αρχίζει και να τελειώνει με προσευχή. Είναι χρέος πνευματικό να ξεκινάει
με την επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδος. Βέβαια, με την
επιθυμία, τελικά, ει δυνατόν, της εφαρμογής του νόμου του Θεού, διότι: «το άδικον ουκ ευλογείται».
Είναι άκρως λυπηρό το φαινόμενο σήμερα. Λυπάται ο ουρανός και
δακρύζει, όταν βλέπει τόσες δραστηριότητες του ανθρώπου, τόσες
σκοτούρες, να τον βασανίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς και να τον σέρνουν
από δω και από κει, κι αυτός να μη σηκώνει ούτε μια στιγμή το κεφάλι ψηλά, να παρακαλέσει, να ζητήσει τη θεία βοήθεια και τη φώτιση.
Να φωτιστεί, ώστε το έργο που θα ξεκινήσει, να ευοδωθεί κατά Θεό, να
είναι ευλογημένο προς ωφέλεια δική του και των συνανθρώπων του.
