Ευχής έργον, δικά της σχολεία η Εκκλησία
Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος
Συνεχείς ανατροπές στα απ` αιώνων φυσιολογικά, λογικά, δημιουργικά, ευγενικά,
όμορφα και μαγικά πράγματα της ζωής
του ανθρώπου. Όλα πλέον εκτός τροχιάς του προορισμού τους. Ταχύτατη ολίσθηση, χωρίς
αντιστάσεις και χωρίς αντικειμενικό σκοπό. Όλα για χάρη του κακού. Και, ω της
απονοίας, χαρακτηριζόμενα ως καλά, ως ακίνδυνα, ως ωφέλιμα για την περαιτέρω
πορεία της ανθρωπότητας. Ξηλώνονται εκ
θεμελίων όλα όσα χτίστηκαν με
αίμα, δάκρυα και ιδρώτα επί αιώνες και γίνεται «ανανέωση» με σαθρά υλικά όχι απλώς «επί την άμμον» αλλά «επί την
κόπρον». Πού θα οδηγηθεί αυτός ο κόσμος;
Όταν βλέπεις ένα αφηνιασμένο άλογο να τρέχει προς τον γκρεμό και ο καβαλάρης
του δεν είναι σε θέση να το ελέγξει, είναι δύσκολο να φανταστείς το αποτέλεσμα;
Ο άνθρωπος του Θεού, αυτός που αγωνιά για
την πίστη του και θέλει και είναι έτοιμος για την ομολογία της, δεν ξέρει από
πού να πρωτοφυλαχτεί. Βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση άμυνας. Νιώθει να
περιορίζεται ο χώρος που έχει ανάγκη ακόμη και να αναπνεύσει. Χτίζεται μια
πραγματικότητα, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα ουράνια και θεϊκά πράγματα, αυτά για τα οποία είναι
πλασμένος. Τώρα είναι απλώς η αρχή.
