Εκεί που ο εχθρός θα του ψιθύριζε,
«Μπράβο, Μακάριε! Η ζωή σου ήταν γεμάτη πνευματικές κατακτήσεις.
Στεφάνια χρυσά σε περιμένουν. Άγιος θα ανακηρυχθής!», για να τον ρίξη
στην υψηλοφροσύνη, προλάβαινε αυτός και φορούσε τον θώρακα της
ταπεινώσεως. Έτσι τα βέλη του πονηρού αχρηστεύονταν.
Το επικείμενο τέλος του στάρετς έκανε να περικυκλώσουν το κρεββάτι του πλήθος πνευματικά τέκνα.
— Τί θα κάνουμε χωρίς εσένα, μπάτουσκα; ερωτούσαν περίλυπα.
Εκείνος αντί για άλλη απάντησι τους
παρέπεμπε στο Γεροντικό, στο σημείο που αναφέρονταν τα τελευταία λόγια
του αββά Ισαάκ του Νιτριώτου.
— Όταν ο αββάς Ισαάκ, έγραφε το κείμενο,
πλησίαζε στην ώρα της αναχωρήσεώς του, μαζεύθηκαν γύρω του οι Γέροντες
κι’ ερωτούσαν: «Τί θα γίνουμε χωρίς, εσένα, αββά»; Κι’ εκείνος
αποκρίθηκε:
