Τους
Ποιμένες μας, τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες
και κρυπτοπαπικούς
Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, ποια είναι η στάση, που οφείλει να
κρατήσει ένας Ρωμηός, σε περιπτώσεις,
που η ουσία της Πίστεώς μας προσβάλλεται από κάποιους ανθρώπους, και
μάλιστα από ’’έγκριτους’’ καθηγητές των λεγόμενων θεολογικών μας σχολών ή ακόμα
και από γνωστούς ’’προβεβλημένους’’ Ιεράρχες;
Ή αλλιώς, μέχρι ποιο σημείο έχει το δικαίωμα ένας Ορθόδοξος
Χριστιανός, εν ονόματι τάχα του δυτικόφερτου κώδικα καλής συμπεριφοράς, να
σιωπά και να μην υπερασπίζεται-ομολογεί την Πίστη των Πατέρων του, όταν αυτή η
Πίστις περιφρονείται από κάποιους επιτήδειους και -το χειρότερο- παραχαράσσεται
και αλλοιώνεται;
Μερικοί θα σπεύσουν να πουν, ότι σ’ εμάς τους Χριστιανούς
δεν πρέπουν οι αντεγκλήσεις και ότι, πάνω απ’ όλα, μπαίνει η αγάπη.
Ναι, όντως, η αγάπη είναι ο πυρήνας της Διδασκαλίας του
Κυρίου μας, αλλά για ποια αγάπη μιλάμε; Εκείνη που συμβιβάζεται με το ψεύδος ή
εκείνη που αληθεύει; Εκείνη που διολισθαίνει προς την αίρεση ή εκείνη που
διδάσκει ανόθευτη την Αλήθεια;
