ΟΤΑΝ ΚΑΛΟΥΝ τον ταπεινό να διακονήσει σε έναν χώρο, δέχεται με χαρά.
Όταν του λένε να φύγει, υποκλίνεται και φεύγει πάλι με χαρά. Όταν καλούν
τον υπερήφανο να διακονήσει διακονεί με χαρά, αλλά και με ταραχή. Όταν
του λένε να φύγει, φεύγει με γκρίνια, αγανάκτηση, παράπονο, πίκρα.
Ο ταπεινός προσεύχεται επίμονα για να υλοποιηθούν οι πόθοι του. Κάθε
φορά όμως λέγει: «Όχι όπως εγώ θέλω, Κύριε, αλλά όπως εσύ» (βλ. Ματθ.
κς΄ 39 ) . Λαχταρά , θέλει, ποθεί να αποκτήσει το αγαθό. Σαν άλλος
παραλυτικός στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ επιθυμεί να γιατρευτεί. Βλέπει
τους άλλους που γιατρεύονται και χαίρεται για αυτούς, όμως λυπάται για
το κατάντημά του. Δεν σταματά να συντρίβεται που είναι παραλυτικός. Αλλά
δεν «λαδώνει» κανέναν για να τον ρίξει στην κολυμβήθρα, δεν αγανακτεί
με τον Θεό που είναι πολλά χρόνια αγιάτρευτος. Δεν βάζει το μαχαίρι στο
λαιμό κανενός για να τον ρίξει «στην κολυμβήθρα».
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
