Εμπειρίες από τον Γέροντα Ευμένιο
Πριν από μερικά χρόνια, τρία παιδιά λυκείου, θέλησαν να γνωρίσουν έναν
γέροντα που διακονούσε σ’ ένα εκκλησάκι νοσοκομείου στην Αθήνα.
Άκουγαν συχνά για κείνον, κυρίως από τη μητέρα του ενός που ήταν
συνέχεια στο πλευρό του. Έτσι λοιπόν, αποφάσισαν οι τρεις φίλοι να
οργανώσουν μια μονοήμερη πνευματική βόλτα μέχρι το νοσοκομείο. Η
απόσταση ήταν μεγάλη από την Καισαριανή μέχρι το νοσοκομείο λοιμωδών στο
Αιγάλεω (εκεί λειτουργούσε ο παππούλης, στον Ιερό Ναό Αγ. Αναργύρων
εντός του νοσοκομείου) και οι συγκοινωνίες δύσκολες. Ολόκληρο ταξίδι για
μαθητές.
Έφθασαν αργά ενώ μόλις είχε σκοτεινιάσει. Ρώτησαν και κατευθύνθηκαν προς
την εκκλησία. Εκεί κοντά βρισκόταν και το κελάκι του γέροντα. Μεγάλη
έκπληξη όμως τους περίμενε όταν αντίκρισαν τον γέροντα Ευμένιο καθισμένο
σ’ ένα τραπεζάκι, χαμογελαστό και να γνέφει με το χέρι να πλησιάσουν
γρήγορα έχοντας δύο αναψυκτικά μπροστά του, τα οποία άνοιξε επιτόπου.
Μεγαλύτερη έκπληξη όμως ένιωσαν όταν μία από τις κυρίες που τον
διακονούσαν, είπε την εξής φράση:
