Kανείς νομίζω δεν αγνοεί ότι σπουδαιότερος αγώνας ρητορικής
εγκωμιαστικού λόγου δεν μπορεί να υπάρξη από αυτόν εδώ, εάν βέβαια
ήθελε προσπαθήσει κανείς να τηρήση τα καθιερωμένα και πρέποντα. Εγώ
προσωπικά δυσκολεύομαι τόσο περισσότερο να επιδιώξω στην προκειμένη
περίσταση τον πρέποντα λόγο, όσο νομίζω ότι όλοι μεν οι άνθρωποι
οφείλουν ασφαλώς αυτό τον άθλο των εγκωμίων προς την Παρθένο, πλην όμως
ούτε είναι καν δυνατόν να ελπίζουν ότι θα ανταποκριθούν με τα εγκώμιά
τους στο μεγαλείο της πραγματικότητας. Γι' αυτό ακριβώς δεν είναι
δυνατόν να μας κατηγορήσουν για τόλμη. Γιατί πού υπάρχει τόλμη; Το να
καταπιάνεται βέβαια κανείς με υψηλά θέματα και να εγκαταλείπη την
προσπάθεια εμπρός στο ενδεχόμενο μιας ήττας δεν θα ήταν λογικό.
Πράγματι
κανείς απολύτως δεν θα μπορούσε να κατηγορήση όσους υστέρησαν στον
αγώνα τον οποίο κανείς δεν είναι δυνατόν να κερδίση. Πώς λοιπόν είναι
δυνατόν να χαρακτηρισθή υποχώρηση ή ήττα ό,τι είναι έκτος ευθύνης και
κατηγορίας;
