Γιά τόν Αγάπιο τόν ειδωλολάτρη
Ό Αγάπιος είναι γνωστός σέ πολλούς όχι μόνο γιά το γιατί ήταν ειδωλολάτρης καί θυσίαζε φανερά ένώπιον όλων στά είδωλα καί τά αγάλματα των θεών, γιά την οποία ασέβεια καί συλλήφθηκε άναμένοντας νά περάσει άπό δίκη καί νά δικασθεί, γλύτωσε δε τό μαχαίρι τής δικαιοσύνης όχι με άπόφαση των δικαστών, μήτε άπό τή φιλανθρωπία των νόμων, άλλά με πολλές δωροδοκίες σε χρυσά νομίσματα -πράγμα τελείως ανήθικο, γιατί δεν μετανόησε άπό τίς πράξεις του- καί μέ τή φιλαργυρία αυτών, πού ήταν άντίθετοι πρός τά νόμιμα. Εξαγοράζοντας τή ζωή του λοιπόν και διαφεύγοντας τό θάνατο, αφού απέδρασε από τήν Κωνσταντινούπολη κατέφυγε στην Αλεξάνδρεια, πιστεύοντας ότι έδώ κρυμμένος θά διαλάθει τής προσοχής τών άρχών και τής έξουσίας.
Γιατί, καθώς λέγει καί ό Σολομών, στό χρυσό υπακούουν τά πάντα, άλλά αν καί τή ζωή του έξαγόρασε καί τό θάνατο διέφυγε τότε, όμως τόν Θεό δέν μπόρεσε νά έξαπατήσει, ούτε τόν παντεπόπτη οφθαλμό. ’Άν καί ξεγέλασε τούς άνθρώπους, δέν μπόρεσε νά διαφύγει τή θεία δίκη, γι’ αύτό και τιμωρήθηκε, όχι όμως ξανά μέ τό νά συλληφθεί μέ τό νομό καί νά παραδοθεί στούς δικαστές, γιατί καί πό^ι μέ τούς δικαστές θά έβρισκε τρόπο νά τούς εξαγοράσει, αλλά χτυπήθηκε από μιά χαλεπή καί αθεράπευτη πληγή, πού εξαπλώθηκε σέ όλο τό σώμα του καί τήν οποία οί γιατροί τήν ονομάζουν πάρεση.
Γιά νά απαλλαχθεί από αυτό τό νόσημα, επειδή δέν το θεωρούσε ότι ήταν έργο τής θείας δίκης, άλλά σύμπτωμα τού σώματος, συχνά καλούσε τούς γιατρούς νά τό δουν, όμως καί αύτοί δέν έξασκούσαν κάτι από τήν τέχνη τους, γιατί έβλεπαν ότι δέν έχει ζωή καί τόν απατούσαν μέ διάφορα Τεχνασματα , αποβλέποντας στούς μισθούς, πού έπαιρναν άπό τις επισκέψεις. Καθώς καί ό χρόνος περνούσε καί ή ασθένεια προόδευε, ή παράλυση χτύπησε καί τή γλώσσα του, δέν ξεψυχούσε, αλλά πολύ βασανίζονταν, κάποιοι δε τόν συμβούλευσαν νά πάει στούς μάρτυρες τόν Κύρο καί τό Ιωάννη, γιατί αύτοί μπορούν οπωσδήποτε νά τόν απαλλάξουν από τήν βαριά αρρώστια.
