ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ υποδείγματα, στό μέσον των οποίων, όπως μόλις είπαμε, ο Χριστός διαλάμπει όπως στις κορυφές
των ορέων, είχε παρατηρήσει τον ένδοξο κύριο Μαρτίνο, ο οποίος
υπερβάλλει τούς άλλους σάν τόν Όλυμπο, καί όποιος επίσης βρίσκεται
πλησιέστερα στις φλόγες του ανώτερου αέρα, αντανακλά τους ίδιους τούς
αστέρες μέ μεγαλύτερη λαμπρότητα: τόν Μαρτίνο, υπέρ της ευλαβούς τιμής
του οποίου δίκαια ολόκληρος ό κόσμος συνωμοτεί, και προς τόν οποίο ο
Γρηγόριος απέβλεπε μέ φλογερή επιθυμία. Φέροντας τον συνεχώς τόσο στήν
καρδιά όσο καί στά χείλη του, εξάπλωνε παντού τήν δόξα του. Αλλά ενώ
ήταν Ισχυρά αφοσιωμένος μέ όλες τίς δυνάμεις του πνεύματός του στήν άσκηση των αρετών, η σάρκα του έχανε τι δύναμή της, όπως συνήθως συμβαίνει.
Είναι
ο ίδιος λόγος πού ο Δανιηλ είδε τό σώμα του, στήν προσπάθειά του νά
εγερθεί μετά τό όραμα του αγγέλου του, νά έχει χάσει κάθε δύναμη (Δανιήλ
10:8, 16, 17), και να είναι άρρωστος γιά πολλές μέρες. Οσο γιά τίς
αρετές, ο Γρηγόριος είναι κέρδος, αλλά όσον αφορά τό σώμα, ήταν ασθενής·
καί κάποτε βρέθηκε να έχει πέσει θύμα ενός πυρετού καί μιας αναφυλαξίας
του δέρματος το οποίο κατέληξε να κυριαρχήσει επάνω του σέ τέτοιο βαθμό
ώστε, έπειδη δέν ήταν πλέον ικανός ούτε να φάει ούτε να πιει, έχασε
κάθε έλπίδα οτι θά ζήσει.
