Το 1990 δυο καλοί άνθρωποι
μαζέψανε κάποιον γεροντάκο άστεγο, λιγδιασμένο και έρημο και με ασθενοφόρο τονε
μεταφέρουνε σε ένα εκκλησιαστικό γηροκομείο της Λάρισας.
Η διεύθυνση του νοσοκομείου και
το προσωπικό με αυταπάρνηση και αγάπη, σαν καλοί Σαμαρείτες, πλύνανε τον παππού
του βγάλανε σύνταξη προνοίας και τον γηροκομήσανε ώσπου πέθανε εξομολογημένος,
κοινωνημένος με ιλαρό πρόσωπο. Είχε και μια κρυφή αρετή.
