«Υμείς εστέ η δόξα ημών και η χαρά» (Α’ Θεσ. 2:20)
Τι είναι οι χριστιανοί για τον απόστολο Παύλο; Είναι η δόξα και η χαρά
του. Γιατί υπάρχουμε οι χριστιανοί; Υπάρχουμε για το τέλος.
Υπάρχει μία αρχή, αλλά υπάρχει και ένα τέλος. Για τους μη πιστούς
υπάρχει μία αρχή που έχει ένα τέλος: το τέλος του παρόντος. Για τους
πιστούς υπάρχει μία αρχή, υπάρχει ένα τέλος, που είναι όμως η αρχή χωρίς
τέλος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που κάνει τον
απόστολο Παύλο να χαίρεται. Διότι θα γίνει κρίσις. Ο απόστολος Παύλος
βλέπει τα έσχατα, δεν μένει στο παρόν που είναι περαστικό, αλλά στο
μέλλον: «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».
Πάσχουμε όλοι από ομαδική αμνησία, αδελφοί μου. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε
μόνιμη κατοικία. Ο κόσμος αυτός θα τελειώσει κάποτε. Πρέπει να
προσβλέπουμε στο τέλος.
Η παρούσα ζωή είναι γεμάτη πόνο και θλίψεις. «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε»,
είπε ο Κύριος, και πρώτος αυτός σήκωσε το Σταυρό του μαρτυρίου από τότε
που γεννήθηκε μέχρι το τέλος που πέθανε πάνω στον Σταυρό. Αλλά δεν ήταν
το τέλος. Αυτή είναι η διαφορά ως προς άλλους ηγέτες που ήρθαν και
είπαν πάρα πολλά, αλλά εγκόσμια, όχι όμως για το τέλος το χωρίς τέλος.
Θά έρθει, λοιπόν, η ώρα του θανάτου, η ώρα που περίμενε ο απόστολος
Παύλος που επιθυμούσε το τέλος: «επιθυμίαν έχω εις το αναλύσαι και συν
Χριστώ είναι». Ο σκοπός της ζωής μας είναι ο Χριστός, η εγκόλπωση του
Χριστού μέσα μας, η ένωση μαζί Του. «Εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, ινα
ώσι…εν», είπε ο Κύριος… Να είμαστε ένα, μια ενότητα ακατάλυτη.
