Η σκληρή εργασία, οι πολύωρες Ακολουθίες και η καθημερινή αγρυπνία στο
κελί του φέρανε αποτέλεσμα. Είχε και την αυστηρή νηστεία, που έφτανε
στην ασιτία. Έτσι η εξάντληση του οργανισμού προχώρησε πολύ.
Κάτι που κανονικά θα έπρεπε να είχε γίνει ακόμη νωρίτερα. Και δεν
εννοούσε να μειώσει την άσκηση με καμία δύναμη. Όσο οι πνευματικές του
δυνάμεις ήτανε ακμαίες, τόσο επέμενε στην αυστηρή άσκηση.
Άλλωστε, σκοπός της άσκησης ήτανε ακριβώς αυτό, να
κρατάει τις πνευματικές του δυνάμεις ελεύθερες από την επήρεια των
παθών, των πειρασμών και της ύλης, ώστε να κατευθύνονται ανεμπόδιστα
προς το Θεό και να αγιάζονται από αυτόν.
Όμως το σώμα υπέκυψε. Από το 1956 τον πονούσε αφόρητα η μέση του. Για
τον πόνο στα πόδια δεν έλεγε τίποτα, γιατί τον υπέφερε. Με τη μέση του
όμως ήτανε αδύνατο. Και πώς να μην πονούσε, αφού 22 ώρες το 24ωρο δεν
την ανέπαυε; Είναι ζήτημα εάν ξάπλωνε δύο ώρες τη νύχτα. Δύο γινόσανε οι
ώρες της ανάπαυσης, όταν πονούσε πολύ. Και όταν δε λειτουργούσε. Διότι
αν είχε να λειτουργήσει και αν μάλιστα ξημέρωνε μεγάλη γιορτή,
Χριστούγεννα, Θεοφάνεια και άλλες, τότε πια δεν κοιμότανε καθόλου. Ούτε
και στα τελευταία του χρόνια, που είχε βηματοδότη στην καρδιά. Πήγαινε
από δίπλα ο αδελφός μοναχός και του ’λεγε:
–Κουράστηκες, γέροντα, έλα τώρα να ησυχάσεις λίγο…
