Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:Ὑποκρισία
Μέ τή
Χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν εὐχή τοῦ Σεβασμιοτάτου
καί τίς εὐχές τῶν Πατέρων πού εἶναι
ἐδῶ, θά προσπαθήσουμε νά προσεγγίσουμε
λίγο αὐτό τό τεράστιο θέμα -οὐσιαστικά
τό μεγάλο ἁμάρτημα- τό θέμα τῆς
ὑποκρισίας.
Ἐπειδή
μᾶς ἀρέσουν τά γεγονότα, θά ἀρχίσω μέ
ἕνα γράμμα, τό ὁποῖο γράφει ἕνας
δεκαεφτάχρονος στόν Χριστό.
«Ἰησοῦ
Χριστέ, εἶμαι ἕνα ἁπλό παιδί, ἄν καί
ἔκλεισα τά δεκαεφτά μου. Εἶναι ἡ ἡλικία
τῆς ἐφηβείας, ἀλλά δέ θέλω καί δέ μπορῶ
νά τή σκέφτομαι. Δυσκολεύομαι. Σοῦ γράφω
κάποιες σκέψεις. Ὁ κόσμος δέ μοῦ λέει
σχεδόν τίποτα γιά Σένα. Δέ Σέ γνωρίζει.
Καί οὔτε πού θέλει νά Σέ γνωρίσει. Οὔτε
τουλάχιστον τό ὄνομά Σου δέν προφέρουν
οἱ ἄνθρωποι πού βρίσκονται γύρω μου.
